مطالعات نشان می دهد که سطح ماه به آرامی در حال کوچک شدن است. اثرات این کوچک شدن و فعالیت گسلی ناشی از زلزله‌های ماه می‌تواند سایت‌های مرتبط با مأموریت‌های اکتشافی ماه آینده را تهدید کند.
به گزارش ایرنا، گروهی از دانشمندان ناسا، دانشگاه ایالتی آریزونا و دانشگاه مریلند به شواهدی دست یافتند که نشان می دهد کوچک شدن مداوم ماه باعث تغییراتی در سطح این سیاره در اطراف قطب جنوبی آن شده است. این مناطق نیز در مکان‌هایی دستخوش تغییراتی شده‌اند و ناسا امیدوار است در طول ماموریت آرتمیس 3 در آنجا فرود بیاید.
این روند کوچک شدن ماه شبیه به کوچک شدن انگور است که به کشمش تبدیل می شود. ماه نیز با کوچک شدن چروک می شود، اما انگور پوستی انعطاف پذیر دارد در حالی که سطح ماه شکننده است. این شکنندگی و شکسته شدن زودرس سطح ماه باعث ایجاد گسل هایی در مکان هایی می شود که قسمت هایی از پوسته ماه به یکدیگر فشار می آورند.
تشکیل گسل های ناشی از این انقباض مداوم اغلب با فعالیت لرزه ای مانند زمین لرزه های قمری (ماه لرزه) همراه است. هر مکانی در نزدیکی این مناطق گسلی در ماه می‌تواند تهدیدی برای فعالیت‌های انسانی در آنجا باشد، همانطور که روی زمین کسانی که در نزدیکی گسل‌ها زندگی می‌کنند در معرض خطر بیشتری برای تجربه زلزله هستند.
در این مطالعه جدید، این محققان گروهی از گسل ها را در منطقه قطبی جنوبی ماه به یک ماه لرزه قوی که توسط زلزله شناسان آپولو در حدود 50 سال پیش ثبت شده است، مرتبط کردند.
آنها از مدل‌های کامپیوتری برای شبیه‌سازی پایداری سطح در این ناحیه استفاده کردند و دریافتند که برخی از مناطق به‌ویژه در برابر ضربه‌ها و رانش‌های سطح ماه ناشی از این فعالیت‌های لرزه‌ای آسیب‌پذیر هستند.
ماه لرزه های کم عمق تنها در عمق 100 مایلی پوسته ماه رخ می دهند و به اندازه ای قوی هستند که به تجهیزات و سازه های دست ساز آسیب وارد کنند.
در حالی که زمین لرزه ها معمولا چند ثانیه یا حداکثر چند دقیقه طول می کشند، زمین لرزه های کم عمق می توانند ساعت ها یا حتی یک بعد از ظهر تمام طول بکشند.
مطالعات نشان می دهد که یک مهتاب مشابه زلزله دهه 1970 می تواند هر گونه ساخت و ساز فرضی آینده را در ماه از بین ببرد.
محققان به نقشه برداری از فعالیت گسل ها در ماه ادامه خواهند داد و امیدوارند مکان های بیشتری را شناسایی کنند که برای اکتشاف ماه انسان خطرناک است.