در حدود ساعت 10:30 صبح 12 فوریه 1947، شاهدان عینی در کوه های سیخوت-آلین اتحاد جماهیر شوروی شهاب سنگی بزرگ را مشاهده کردند که درخشان تر از خورشید بود. این شهاب از شمال بیرون آمد و با زاویه 41 درجه فرود آمد.
به گزارش دیجیاتو، یک درخشش شدید و یک تصادف کر کننده تا 300 کیلومتری اطراف نقطه برخورد، نه چندان دور از لوچگورسک و تقریباً 440 کیلومتری شمال شرق ولادی وستوک مشاهده شد. دنباله ای از دود به طول 32 کیلومتر برای چند ساعت در آسمان باقی ماند.
زمانی که شهاب با سرعتی در حدود 14 کیلومتر بر ثانیه وارد جو شد، شروع به شکستن کرد و قطعات به هم خوردند. برخی از قطعات در عمق 6 متری دفن شدند. در ارتفاع حدود 5.6 کیلومتری، بزرگترین توده ظاهراً در یک انفجار شدید به نام انفجار هوا از هم جدا شد.
در 20 نوامبر 1957، اتحاد جماهیر شوروی تمبری به مناسبت دهمین سالگرد بارش شهابی سیخوت-آلین منتشر کرد. تصویر روی تمبر نقاشی مدودف، هنرمند شوروی است که شاهد سقوط هواپیما بوده است.
او پشت پنجره اش نشسته بود و طرحی را شروع می کرد که گلوله آتشین ظاهر شد، بنابراین بلافاصله شروع به کشیدن آنچه دید.
شهاب سنگ سیخوت-آلین
از آنجایی که شهاب سنگ در طول روز سقوط کرد، بسیاری از شاهدان عینی آن را مشاهده کردند. ارزیابی این داده های رصدی به رئیس وقت کمیته شهاب سنگ آکادمی علوم اتحاد جماهیر شوروی اجازه داد تا مدار شهاب سنگ را قبل از برخورد با زمین تخمین بزند.
مداری بیضوی داشت، با دورترین فاصله از خورشید در کمربند سیارکی، مشابه بسیاری از اجرام کوچک دیگری که از مدار زمین می گذرند. چنین مداری احتمالاً در اثر برخورد در کمربند سیارکی ایجاد شده است.
جرم این شهاب سنگ قبل از ورود به جو تقریباً 90000 کیلوگرم برآورد شده است. جرم پس از جو شهاب سنگ حدود 23000 کیلوگرم بود که بزرگترین شهاب سنگی بود که در آن زمان به زمین برخورد کرد.
میدان پراکنده اطراف این شهاب سنگ منطقه ای بیضی شکل به وسعت حدود 1.3 کیلومتر مربع را در بر می گیرد. برخی از قطعات نیز دهانه های برخوردی ایجاد کردند که بزرگترین آنها حدود 26 متر عرض و 6 متر عمق داشت.
شهاب سنگ سیخوت آلین به عنوان یک شهاب سنگ آهنی با ساختار هشت وجهی درشت طبقه بندی می شود. تقریباً 93 درصد آن آهن، 9/5 درصد نیکل، 42/0 درصد کبالت، 46/0 درصد فسفر و 28/0 درصد گوگرد بود.
نمونه بزرگ سیخوت آلین در مسکو به نمایش گذاشته شده است. بسیاری از نمونه‌های دیگر توسط آکادمی علوم روسیه نگهداری می‌شوند و نمونه‌های کوچک‌تر زیادی در بازار کلکسیونرها وجود دارد.