سال گذشته، ماموریت ناسا ثابت کرد که انسان ها می توانند مسیر یک سیارک را با برخورد با یک فضاپیما تغییر دهند. اما اگر یک ضربه به تنهایی کافی نیست، حداقل یک جایگزین داریم. “بمب های هسته ای”.
مطالعه جدیدی که پس از آزمایش موفقیت آمیز تغییر جهت سیارک ناسا (DART) منتشر شد، بررسی می کند که چگونه یک بمباران هسته ای می تواند یک صخره فضایی را که به اشتباه به سمت زمین هدایت می شود، هدایت کند.
مری بورکی، فیزیکدان در آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور، می گوید: «اگر زمان کافی داشته باشیم، می توانیم به طور بالقوه یک دستگاه بمباران هسته ای را در میلیون ها کیلومتر دورتر پرتاب کنیم و آن را به سمت سیارکی که به سمت زمین می آید، بفرستیم.
دفع یک سیارک قریب الوقوع با یک انفجار هسته ای امکان پذیر است، درست مانند کاری که بروس ویلیس در فیلم هالیوودی “آرماگدون” در سال 1998 انجام داد. به عنوان بخشی از این تحقیق، برکی و همکارانش مدل جدیدی را توسعه دادند که شبیه‌سازی می‌کند انفجار هسته‌ای با انرژی بالا و تشعشعات پرتو ایکس با یک سیارک چه می‌کند.
بر روی کاغذ، بمباران اتمی یک سیارک نسبت به ماموریتی مانند دارت مزایایی دارد. (آزمایش دوگانه انحراف سیارک یا مأموریت فضایی دارت از ناسا با هدف آزمایش روشی برای جلوگیری از برخورد سیارک با اجرام نزدیک به زمین است.) یکی از مزایای آن استفاده از بیشترین مقدار انرژی است. دستگاه‌های هسته‌ای می‌توانند انرژی بیشتری در هر جرم نسبت به هر فناوری انسانی تولید کنند، و از آنجایی که پرتاب‌های فضایی همیشه باید جرم را به حداقل برسانند، کلاهک هسته‌ای می‌تواند ضربه بسیار قوی‌تری نسبت به فضاپیمای دارت مانند داشته باشد.
سپس دستگاه را منفجر می کنیم و یا سیارک منحرف می شود یا دست نخورده باقی می ماند.