در شبی که ملت در شوک حرم شهید رجائی در بندر عباس قرار دارد ، آنها با هزار ترس این خبر را دنبال می کنند و از قلب آنها دعا می کنند و با هر عقیده ای که تعداد تلفات افزایش نمی یابد ، یک برنامه شاد که مجری آن (کامران تفتی) می خواهد موسیقی بازی کند. مخاطب همچنین برنامه را تکان می دهد و همراه می کند.
رسانه ها آینه ای برای منعکس کردن علایق و علایق مخاطب است. در هنگام فاجعه و بحران ، مخاطب به دقیق ، همدلی و همراهی نیاز دارد ،
خوشحال و خوشحال نباشید. انفجار بندر عباس یک فاجعه وحشتناک است که تاکنون زخمی و کشته شده است ، و هیچ تضمینی وجود ندارد که قربانیان آن بیشتر افزایش نمی یابد. دلیل سمعی و بصری ساعت 9 بعد از ظهر به سبک روزهای معمولی تسلیت و برنامه های پخش که در آن کسی نمی خواست ، چیست.
این شکاف بین مخاطب و رسانه ها است. مردم در وحشت یک انفجار عظیم و مبهم عزاداری می کنند ، اما بزرگترین و منحصر به فرد ترین رسانه های این کشور پخش می شود. در الفبای رسانه ای ، آنها همان کار را نمی آموزند. باری ، همدلی و قدرت و توانایی درک و ارتباط با احساسات پایه و اساس ارتباطات رسانه ای است. رسانه هایی که در لحظه های عزاداری ملی نمک را بر زخمها می ریزند ، هیچ چیز برای هیچ چیز وجود ندارد. کدام رسانه حرفه ای دوام می آورد؟ موج همدردی ملی و حتی بین المللی با مردم عزاداری ما وارد شده است ، اما مدیران سمعی و بصری در دنیای دیگری سفر می کنند.
خود ایرانیان به عزاداری عمومی رفته اند ، اما مدیران ، مدیران و برنامه نویسان سمعی و بصری شناخت آنها برای پخش موسیقی شاد هستند. کدام مخاطبان این آخرین بار بود؟ آیا نباید به ترجیحات مخاطب خدمت کنید؟ چرا اینقدر از غم و اندوه مردم دور هستید؟ این میزان بی اعتنایی به مخاطب بهار نیست. این بی احترامی و بی احترامی است. فراموش نکنید که فراموش شده اید.
رسانه هایی که توسط همان ملت اداره می شوند و سالها اقتدار خود را از دست داده اند. پذیرش ، اما آیا این یک انتظار عالی است که در زمان حمله به عزاداری ملی ، مخاطب مخاطبان را صدر می کند و دلسوز و همراهی خواهد بود؟ خوشبختی در زمان رنج دیگران ناخوشایند است و غم و اندوه را سنگین تر و فراموش نشدنی می کند. پخش یک برنامه شاد در شب فاجعه ملی که گویا تیغ روی juggernauts ترسیم کرده است ، نمونه ای از این خوشبختی نامناسب است. من می دانم که مدیران سمعی و بصری نمی دانند که هر خانواده ای در حوض بندر عباس کار می کردند. من می دانم که انتظار داشتن چقدر دشوار است که با عزیزان یا قومیت خود آشنا شوید.