کشفیات تازه دانشمندان از کودک «چشم‌آبی» عصر یخبندان متعلق به ۱۷ هزار سال پیش

این نوزاد در سال 1998 در غاری به نام “Grotta del Mora” در جنوب ایتالیا کشف شد.

محققان می گویند این نوزاد هنگام مرگ 7 تا 18 ماهه بوده است. به گفته آنها، او با قد 82 سانتی متری احتمالا چشمان آبی، موهای مجعد تیره و پوست قهوه ای داشته است. ترکیبی که در دوران پارینه سنگی پسین در اروپای مرکزی و جنوب غربی رایج بود.

بقایای او که در زیر تخته‌های سنگی پایین غار پیدا شده بود، به خوبی حفظ شده و به دلیل قدمت زیاد، دانشمندان را شگفت زده کرده است.

بر اساس تاریخ گذاری رادیوکربن، این نوزاد بین 17320 تا 16910 سال پیش زندگی می کرد.

سن بالای استخوان های به جا مانده از این نوزاد باعث شد تا توجه محققان به ویژگی ها، رشد، سلامت، مرگ و اصل و نسب نوزاد جلب شود.

تجزیه و تحلیل ژنتیکی نشان داد که کودک احتمالاً از “کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک” (رشد بیش از حد عضله قلب) رنج می برد. این یک بیماری ارثی است که در آن عضله قلب ضخیم می شود و ممکن است در مرگ نابهنگام او نقش داشته باشد.

تیم مطالعه همچنین به این نتیجه رسیدند که والدین کودک با هم فامیل نزدیک و احتمالاً پسر عمو هستند. دکتر الساندرا مودی، محقق دانشگاه فلورانس و نویسنده این مطالعه، می گوید این چیزی است که «به ندرت در پارینه سنگی یافت می شود و در نوسنگی رایج تر است».

به گفته محققان، بررسی دقیق دندان های نوزاد پسر نشان داد که مشکلات سلامتی قبل و بعد از تولد وجود داشته است.

نویسندگان مطالعه نوشتند که حداقل 9 آسیب فیزیولوژیکی مشهود بود: “ما نمی دانیم چه چیزی باعث آنها شد، اما تعدد آنها تصویری از استرس های فیزیکی شدید در طول رشد و زندگی او را ترسیم می کند.”

ایزوتوپ های موجود در دندان نشان می دهد که مادر این کودک در ماه های آخر بارداری تحرک کمی داشته و ممکن است دچار سوء تغذیه بوده باشد. علاوه بر این، یک شکستگی در استخوان ترقوه نوزاد مشاهده شد که نشان دهنده زایمان سخت است.

استفانو بناتزی، استاد انسان‌شناسی فیزیکی در دانشگاه بولونیا، می‌گوید: “این مطالعه پیشگامانه بینشی بی‌سابقه از شرایط زندگی و رشد کودک در طول دوره‌ای کلیدی برای زندگی در شبه‌جزیره ایتالیا ارائه می‌دهد.” این تحقیق همچنین به ما اجازه می‌دهد تا در مورد مادر و گروه های شکارچی-گردآورنده آن زمان اطلاعات کسب کنید.

دیوید کاراملی، استاد مردم شناسی در دانشگاه فلورانس نیز گفت که این مطالعه منجر به بازسازی “قدیمی ترین ژنوم در ایتالیا” شده است. این نشان می دهد که با ورود گروه های جمعیتی از بالکان، تغییرات قابل توجهی در جمعیت جنوب ایتالیا در پایان آخرین عصر یخبندان رخ داده است.