جریان های غالب معماری ایرانی در دوره پهلوی اول به جریان غالب و تاثیرگذار معماری مدرن در دوره پهلوی دوم تبدیل می شوند. معماری مدرن شکل گرفته در این دوره عمدتاً از آثار معماران و اندیشه های اروپایی مانند سبک بین المللی، مکتب باهاوس، آثار لوکوربوزیه، فرانک لوید رایت، جیمز استرلینگ و … حمایت می شد و نتیجه آن شکل ایرانی معماری مدرن بود. که به آن معماری شبه مدرنیستی می گفتند. روندی موازی با فضای حاکم بر معماری مدرن ایران که عمدتاً مورد حمایت تحصیلکردگان ایرانی چه در داخل و چه در خارج بود، در بین دهه های 1340 تا 1350 شکل گرفت که به شدت تحت تأثیر جریان های فکری ایران در دهه های مذکور بود.