این روزها گمانه زنی ها درباره رئیس جدید سازمان سینمایی و معاونانش بیشتر شده و برخی از همین مدیران میانی در سازمان سینمایی برای حفظ میز خود دست و پنجه نرم می کنند; از جمله مدیر اداره نظارت سازمان سینمایی. یعنی دقیقاً یکی از پست هایی که تبدیل به پاسگاه در سازمان سینمایی شده و با دست اندازهای سلیقه ای و سیاسی و جناحی بسیاری از سینماگران را مواجه کرده است.
در واقع یکی از گلوگاه هایی که مسیر سینمای ایران را با مانع تراشی، تنگ نظری و ممیزی همراه کرده است، تلاش برای ادامه پشت میز نشستن است و این دقیقاً برعکس شعار دولت و وزیر جدید است. شعار اتحاد در سینماست فردی که با عملکرد خود در چند سال اخیر نقش مهمی در شکاف بین دولت و سینماگران داشت، اکنون در تلاش است تا با دولت هماهنگ باشد.
بدیهی است تداوم حضور مدیرانی چون روح الله سهرابی و تداوم همین سیاست ها دقیقاً در تضاد با شعار وحدت ملی است.
او نقش مهمی در ایجاد دوقطبی بین خانه سینما و سازمان سینمایی داشته است و قطعا گفت و گو و همدلی این دو نهاد تجاری و دولتی که یکی از مهمترین مصادیق راهبردی و راهبردی آشتی در سینما است نمی تواند. با حضور مدیرانی چون او محقق شود. است مدیران فرهنگی و هنری که در چند سال اخیر با اقداماتشان منجر به ایجاد فضای دوقطبی یا تشدید آن شده است، نه تنها نمی توانند به تحقق شعار وحدت ملی در سینما کمک کنند، بلکه مانع آن نیز می شوند.
احتمالا تا چند روز دیگر مشخص می شود که چه کسانی سکان هدایت سازمان سینمایی را در دست خواهند گرفت و کدام تیم سینمایی به عرصه مدیریتی خواهد آمد، اما آنچه لازم است تناسب این انتخاب با شعار وحدت ملی به عنوان جدید است. سیاست کلان دولت واقعیت این است که سینماگران نگران هستند.
آیا نگران این هستید که آیا همان افراد دولت قبل در تیم احتمالی «صالحی» و سازمان جدید سازمان سینمایی حضور خواهند داشت و چهره هایی که بعد از سال 1401 در این سازمان دو قطبی ایجاد کردند، همچنان سر کار خواهند ماند. ? آیا قرار است با حفظ رویکرد و مدیران فعلی در سازمان سینمایی مواجه شویم یا تغییر اساسی و تحول موثری در آرایش بدنه مدیریتی سینما ایجاد می شود؟
در واقع دغدغه اصلی سینماگران این است که سازمان سینمایی یک نهاد فرهنگی باشد نه اینکه مانند سال های اخیر به یک نهاد سیاسی و امنیتی تبدیل شود. برخی از مدیران و معاونان سابق این سازمان که ذوق امنیت داشتند، همچنان در پشت صحنه تلاش می کنند تا بقای خود را حفظ کنند، این در حالی است که رمز بقای آنها گسترش همین رویکرد امنیتی در عرصه فرهنگ و هنر است. ، که به تفرقه و دوقطبی دامن می زند. دولتی که شعارش وحدت ملی است مواظب باشد که قطبی کننده های پشت نقاب و تونل های لابی گرها مانع ایجاد زمینه تحقق شعار وحدت در سینما نشوند.
اکثر هنرمندان جریان اصلی سینما و نه جریان فعلی بازار، از سیاست های سه ساله سازمان سینمایی ناراضی هستند و خواستار تغییر جدی و فوری در این زمینه هستند. نقش کسانی که در سه سال گذشته و دولت قبل در ایجاد نارضایتی سینماگران موثر بوده اند مشخص است و انتظار می رود چهره هایی که با ایجاد دوقطبی و ایجاد نارضایتی فاصله هنرمندان و سازمان سینمایی را تشدید کرده اند. دیگر در حلقه مدیریت و تصمیم گیری حضور نخواهد داشت. بودن کسانی که نگذاشتند فیلمسازانی چون سعید راوشی که خون تازه ای در سینمای اجتماعی ایران ریخت، با ممنوعیت و طرد مواجه شوند.
کارگردانی که فیلم «برادران لیلا» را به بهانه سانسور نکردن سکانس سیلی زدن لیلا به پدرش و مواجه شدن با دستگیری و حتی دادگاه فیلمساز ساخته است، قطعا نمی تواند کارگردان مناسبی برای حکومت وحدت ملی باشد. آنها که با محدود کردن و نفی فیلمسازان جدی که آثار انتقادی می ساختند راه را برای گسترش سینمای مبتذل و فیلم های کمدی کمدی هموار کردند، نمی توانند به توافق دولتمردان و سینماگران کمک کنند.
ما به امنیت فرهنگی در عرصه سینما و در سطح کلان در عرصه فرهنگ نیاز داریم نه فرهنگ امنیتی در سینما. سازمان سینمایی به مدیرانی نیاز دارد که به سینما و سینماگران احساس امنیت کنند تا همدلی و همفکری ایجاد شود. قطبی سازان گذشته نمی توانند مدعی آشتی در دولت جدید باشند.