این نوجوان با زبانی نمادین و استفاده از طناب و قیچی روایتی متفاوت از محدودیت ها، ترس ها و انتخاب های زندگی ارائه می دهد. اجرایی که بدون دیالوگ حرف های زیادی برای گفتن دارد.
آنچه این نمایش را متمایز می کند، پایان غیرمنتظره آن است. جایی که تنها در چند ثانیه معنا و پیام کل اجرا تغییر می کند و مخاطب را از خود می پرسد: طناب و قیچی زندگی من چیست؟ این اجرا نمونه ای از قدرت هنر در بیان پیچیده ترین دغدغه های بشری است، آن هم از زبان نسل بسیار جوان.