ایمان ما این است که انسان در هیچ سرزمینی تنها نمی ماند و خداوند برای هدایت جهان راهبری قرار داده است، خواه نام و نشانه آنها را دریافت کرده باشیم یا نه. این واقعیت به دیدگاه ما نسبت به جهان آن زمان معنا می بخشد.
کدام قاره ها در زمان پیامبر کشف نشدند؟
در قرن هفتم میلادی، یعنی زمان پیامبر اسلام، مردم جهان به طور کلی تنها سه قاره را می شناختند: «آسیا»، «آفریقا» و «اروپا».
اما قاره ها و سرزمین هایی که بعداً وارد نقشه جهان شدند برای دنیای باستان آن زمان ناشناخته بودند; از جمله «آمریکای شمالی و جنوبی»، «استرالیا»، «قطب جنوبگان؛ قطب جنوب» و بسیاری از جزایر اقیانوسیه.
اروپایی ها تا سال 1492 به آمریکا نرسیدند، استرالیا در قرن 17 کشف شد و قطب جنوب تا اوایل قرن 19 ناشناخته باقی ماند. این فاصله زمانی نشان می دهد که در زمان پیامبر، عالم شناخته شده محدود به قسمت کوچکی از زمین بوده است.
آیا مردم در این مناطق کشف نشده زندگی می کردند؟
بله؛ این قاره ها خالی از مردم نبودند، بلکه دارای تمدن ها و فرهنگ های بسیار قدیمی بودند.
در آمریکا، قبل از ورود اروپایی ها، تمدن های بومی بزرگی مانند «مایا»، «آزتک» و «اینکا» به همراه صدها فرهنگ دیگر وجود داشتند.
این جوامع دارای برنامه ریزی شهری، معماری، کشاورزی و سیستم اجتماعی پیشرفته ای بودند و کل جمعیت آمریکای پیش از کلمبیا (کریستف کلمب) بین ده ها میلیون تا شصت میلیون نفر در سال 1492 تخمین زده می شود.
در استرالیا، بومیان دهها هزار سال قبل از ورود اروپاییها در سراسر این قاره زندگی میکردند و فرهنگهای عمیق و متنوعی داشتند. بسیاری از جزایر اقیانوس آرام نیز محل سکونت مردمانی با سابقه طولانی نسلهای دریانوردی و فرهنگهای بومی مستقل بودند.
بنابراین اگرچه این قاره ها برای جهان باستان “کشف نشده” بودند، اما واقعیت این است که آنها از نظر تاریخ، فرهنگ و تمدن بشری غنی بودند.
جمعیت جهان در زمان پیامبر اسلام چقدر بوده است؟
بر اساس مطالعات تاریخی و جمعیتی، جمعیت کل جهان در حدود قرن هفتم میلادی بسیار کمتر از امروز بوده است. برآوردهای موثق عددی بین 200 تا 300 میلیون نفر را برای کل زمین نشان می دهد.
کمبود امکانات پزشکی، بیماری های گسترده، مرگ و میر بالا، تغذیه محدود و جنگ های مکرر باعث شده بود که جمعیت به کندی رشد کند و ظرفیت های مسکن محدود شود.
برای مقایسه، امروزه جمعیت جهان از 8 میلیارد نفر فراتر رفته است.
چرا نام پیامبران یا راهنمایان الهی بومی آمریکا یا استرالیا در تاریخ دینی ذکر نشده است؟
از نظر اسلام، هدایت الهی مختص یک منطقه نیست:
قرآن می فرماید: «هیچ امتی نبود مگر اینکه در میان آنان بیم دهنده ای بود».
یعنی خداوند هیچ قوم و سرزمینی را بی هدایت نگذاشته است.
اما از نام و مکان همه پیامبران و راهنمایان الهی که برخی از آنها تعدادشان را تا 124000 نفر اعلام کرده اند اطلاع دقیقی نداریم.
برخی از آنها ممکن است در قاره ها و سرزمین های دور مانند آمریکا، استرالیا یا جزایر اقیانوسیه حضور داشته باشند، اما نام و شرح وظایف آنها در متون مذهبی و تاریخی به دست ما نرسیده است.
جدایی کامل جغرافیایی
آمریکا و استرالیا هزاران سال از جهان آفریقا، آسیا و اروپا جدا بودند. هیچ ارتباط دریایی و خشکی با دنیای باستان وجود نداشت.
بنابراین طبیعی است که تاریخ شناخته شده آسیا و خاورمیانه نامی از پیامبران و پیشوایان نواحی دور را ثبت نکرده باشد.
انواع درجات راهنمایی
هدایت تنها منحصر به پیامبرانی نیست که دارای کتاب و رسالت جهانی هستند.
در طول تاریخ، مردم توسط «پیامبران مبلغ»، «جانشینان معنوی»، «حکیمان الهی» و «رهبران مذهبی محلی» هدایت شده اند.
بنابراین، ممکن است در میان بومیان آمریکا، استرالیا یا اقیانوسیه، راهنمایان الهی نیز وجود داشته باشند، حتی اگر نام آنها به ما نرسیده باشد.
فقدان تاریخ نگاری مشترک
تمدن های بومی آمریکا و استرالیا عمدتاً هویت شفاهی داشتند و در بسیاری از جاها خط مشترکی برای انتقال پیام شکل نگرفت. به همین دلیل نام و وقایع آنها در تاریخ رسمی جهان ثبت نشد.
خلاصه نهایی
در زمان پیامبر اسلام، جهان شناخته شده فقط شامل قاره های «آسیا»، «اروپا» و «آفریقا» می شد، در حالی که قاره های بزرگی مانند «آمریکا» و «استرالیا» برای جهان باستان ناشناخته بودند.
با این حال، این سرزمین ها مملو از تمدن های کهن و مستقل انسانی بود. جمعیت کل جهان بین 200 تا 300 میلیون نفر تخمین زده می شود.
نبود نام انبیا یا پیشوایان الهی از این قاره ها در متون تاریخی نه نشانه فقدان هدایت است و نه نشانه پیامبری; بلکه حاصل جدایی جغرافیایی، عدم پیوند تمدنی و عدم تاریخ نگاری مشترک است.
بر اساس اصول دینی، هدایت الهی برای همه ملتها برقرار شده است، حتی اگر تاریخ مکتوب نام صاحبان آن هدایت را حفظ نکرده باشد.