از لحظه ای که وارد اردوی برگزاری جام رسانه امید شدم و هنوز نمی دانستم چه چیزی در انتظارم است، تفاوت فضا را احساس می کردم. شرایط نه تنها رویایی و ایده آل بود، بلکه در نگاه اول کمی سخت به نظر می رسید. اما چهره شرکت کنندگان و برگزارکنندگان چیز دیگری می گفت: همه با لبخند، پرانرژی و با انگیزه کار خود را انجام می دادند. شاید این لبخندها در «لنگ شات» کمی غیرعادی و حتی آزاردهنده به نظر می رسیدند، اما در «نمای نزدیک» کاملاً صمیمانه و دوستانه به نظر می رسیدند.
اولین روز لیگ رسانه آغاز شد.
گروه های تولید محتوا موضوعات، تیترها، گزارش ها و کلیپ ها را از هر گوشه بیرون می کشیدند. در آن لحظه به ذهنم خطور کرد که چرا در کار رسانه ای اینقدر ناموفقیم؟ چند ساعت بعد جواب این سوال را پیدا کردم. ما انرژی، قدرت، تجهیزات و خلاقیت “بسیاری” داریم. آنچه نداریم و نبود آن آزارمان می دهد انسجام، مدیریت یکپارچه و هدف گذاری دقیق است.
همه مشغول کار هستند، همه با انگیزه ایجاد تصویری واقعی، اصیل و امیدوارکننده از ایران هستند. اما چون هماهنگ و یکپارچه نیستند در نتیجه کارشان حل می شود و به چشم نمی آید. درست مثل قندهایی که اگر همه با هم در یک فنجان چای صبحانه بریزند، به سرعت دیده می شوند و چای را شیرین می کنند. اما اگر یکی یکی داخل چای بیفتند سریع حل می شوند و دیده نمی شوند و چای برای مدت بسیار طولانی شیرین می شود.
شاید به همین دلیل است که ایران ما در نمای نزدیک قوی، قدرتمند، آباد و موفق است. اما در لانگ شات تصویر امیدوارکننده ای به ناظران ارائه نمی دهد.
جام رسانه امید فرصتی ارزشمند برای هم افزایی و ارائه تصویر صحیح از «ایران امروز و آینده» و امید بخشی به نسل جوان البته به شرطی است که به یکپارچگی رسانه ای منجر شود. وگرنه این قندهای تولید محتوا، چای معطر ایران و رنگ لاهیجان را دیر شیرین می کند. شاید وقتی خنک شد.