27 آبان زادروز فرامارس هاروکان است. بازیگر نقش های مبارز و قهرمان عدالت خواه، بازیگری که 6 سال پیش از بازیگری خداحافظی کرد و شاید فقط مسعود کیمیایی دوست قدیمی اش بتواند بار دیگر او را جلوی دوربین ببرد.
هاروکن بازیگر بیش از 60 فیلم در طول 6 دهه فعالیت هنری خود، قبل از انقلاب در 10 فیلم از جمله «خاک»، «نماز زره» و «آهوها» ایفای نقش کرد و دلیل اینکه بعد از انقلاب مانند برخی دیگر از بازیگران ممنوع الفعالیت نشد، به گفته خودش این بود که نقش هایش تعریف مشخصی داشت، نه رقصیده بود!
در میان فیلم های قبل از انقلاب، «گوزن ها» را بیشتر از دیگران دوست دارد و پس از آن، فیلم های «قطار»، «ردپای گرگ» و «سناتور» را از آثار مورد علاقه خود می داند. هاروکان البته در مصاحبه ای ویدئویی که سال گذشته با مجله «فیلم امروز» انجام داد و اعلام کرد این آخرین مصاحبه اش است، عنوان کرد که «خروج» ابراهیم حاتمی کیا را هم دوست داشته و می تواند آن را بهترین فیلم خود بداند، اما این اتفاق نیفتاد.
وی درباره این ماجرا گفت: فیلمنامه «خروج» خیلی خوب بود و من آن را دوست داشتم و قبول کردم که بازی کنم، ابتدا فیلمنامه پایانی نداشت و آقای حاتمی کیا گفتند با هم می سازیم، خیلی ها شنیده ام که می گویند 25 دقیقه اول فیلم عالی است، اما بعد از آن شلختگی می شود، چون فیلمنامه با هم درست نشد، چون فیلمنامه با هم درست نشد، فیلمنامه درست نشد. معتقد بودم که شخصیتی که من بازی می‌کردم باید درست جلوی ریاست جمهوری کشته می‌شد، اما همه لطف داشتند و از بازی من تعریف می‌کردند، اما اگر به این سمت می‌رفتی، باید شهامت آن را هم داشته باشی.
هاروکان پس از «خروج» یعنی در همان سال 1397 و پس از اکران فیلم در جشنواره از بازیگری خداحافظی کرد و در نشست خبری فیلم با اشاره به اینکه سال ها در جشنواره شرکت نکرده بود، اما به دلیل اینکه «خروج» را دوست داشت به جشنواره آمد و گفت: از زمانی که اتفاقات مربوط به جشنواره بوده است ترجیح می دهم که فیلم «من در آن جا نبودم» در جشنواره حضور نداشته باشد. دیگر
وی در آخرین گفت و گوی خود با بیان اینکه بعد از بازنشستگی بیشتر به مطالعه کتاب و تماشای فیلم مشغول است، درباره دلایل خداحافظی اش گفت: فضای سینما یکی از دلایل بازنشستگی من بود و علاوه بر این، چون سینمای ایران را می شناسم و استادانم را دیده ام، متوجه شدم که نقش های خوبی برای سن بالا وجود ندارد. من نقش های قهرمان زیادی بازی کرده بودم و من و آقای هاشم پور بیشتر این نقش ها را بازی می کردیم، اما فکر می کردم سینمای ما دیگر ظرفیت نوشتن نقش های قهرمان با سن من را ندارد، الان اصلا از این نوع فیلم ها نداریم، در حالی که هالیوود هنوز هم این نوع نقش ها را برای بازیگرانی مثل کلینت ایستوود می نویسد.
هاروكان كه از بازي در فيلمي به كارگرداني علي حاتمي پشيمان است، درباره توقيف‌هايي كه سال‌ها پيش براي برخي بازيگران پيش آمد، معتقد است: زيبايي سينما اين است كه اگر قرار است يك نفر ستاره شود، با وجود همه موانع، ستاره مي‌شود.
در نوجوانی با مسعود کیمیایی و اسفندیار منفردزاده یا به قول خودش «اسفند» دوست و همسایه بود و هر سه به ستاره های بی نظیر دنیای سینما تبدیل شدند. دوستی صمیمانه مسعود کیمیایی و مسعود کیمیایی تا آنجا پیش می رود که زمستان سال گذشته در پنجاه و پنجمین سالگرد اولین اکران فیلم «قیصر» در فرهنگسرای نیاوران نامه ای صمیمانه و عاشقانه برای کیمیایی فرستاد و خاطره اولین باری که «اسپارتاکوس» را با همدیگر در سینما دیدیم، یادت می آید، به یاد آورد. اشک می ریخت و گریه می کرد از ظلم آن قدرت حاکم بر آن مردان سخت کوش و عدالت خواه اما تنها و درمانده که همیشه در هر جامعه ای بوده و هستند.
هاروکان که نتوانسته بود در این مراسم شرکت کند در نامه خود با اشاره به مرگ مهرجویی و کیارستمی، خانه نشینی متقیان (قبل از مرگش در مهر 1404) و هجرت بیضایی از کیمیایی پرسید: «در این سینما که فقط تو مانده‌ای، باید در این سینمایی که تنها بهای سنگینی دارد، فیلم بسازی. خیلی ها آمدند و رفتند، اما تو ماندی و جنگیدی و سرسختانه ساختی. باز مسعود جان … که سینمای ایران مدیون شماست. …از سزار تا خیانت… و من بعد از هفتاد و پنج سال دوستی و بازی در هفت فیلم شما و. … می دانم چه لذتی برای یک بازیگر دارد که جلوی دوربین شما باشد».
و حالا این روزها مسعود کیمیایی خود را برای ساخت شصتمین فیلم خود به نام «عشق در انفرادی» آماده می کند که البته طبق پیگیری های ایسنا، قرار نیست در آن بازی کند.