زینب موسوی برای فیلمی که درباره فردوسی منتشر کرده بود به 6 ماه حبس محکوم شد و زیر نظر بنیاد فردوسی رساله ای تهیه کرد.
خبر محکومیت زینب موسوی که در میان شایعات منتشر شد، واکنش های بسیاری را به همراه داشت. همان افرادی که دیروز علیه توهین و فحش دادن و جمع آوری امضا به خانم موسوی فیلم می ساختند، ناگهان سپر انداختند و مدافع او شدند.
ظاهرا دنیای مجازی این روزها قوانین خاص خودش را دارد. در این دنیا که طرف حاضر است برای دیده شدن و گرفتن لایک بیشتر پدر و مادرش را مسخره کند و آبروی خانه و خانواده اش را خدشه دار کند، انتظار احترام برای شاعری که 700 سال پیش در این ملک زندگی می کرد، پوچ است.
ما اینجا قرار نیست از زینب موسوی دفاع کنیم. واقعیت این است که به محض اینکه عکس یک سلبریتی مجازی در معرض دید مطبوعات و دنیای واقعی قرار می گیرد یعنی کار ما فلج می شود. مشکل اینجاست که ما در شرایطی گیر کرده ایم که باید به همه این مسائل پیش پا افتاده نگاهی جدی داشته باشیم.
زینب موسوی با ویدیوی فردوسی به دنبال چه بود؟
زینب موسوی به خاطر فردوسی نمی خواست بیشتر دیده شود، بلکه به خاطر فردوسی بود. احتمالا انتظار چنین بازخوردی از جامعه هدفش را داشت اما نه اینقدر… فکر می کرد حرفی می زند و همین که چهار بار فحش می دهد و آب از آسیا می افتد فالوورهایش زیاد می شود و با فالوورهای بیشتر می تواند از سکوها پول بیشتری طلب کند. این روزها برای سایر سلبریتی ها زیاد اتفاق می افتد.
واقعیت این است که مشکل جای دیگری است. وقتی بیشتر تولیدات فرهنگی این مملکت دور سر عده ای از پیر و جوان می چرخد و مردم هفت روز هفته منتظرند تا ببینند امیرحسین، ابوطالب، زینب، افتو، علی، عیسان و… در این هفته چه کرده اند، نتیجه اش همین است که می بینید.
کاری که زینب موسوی انجام داد در نظر هر انسان منصفی زشت و ناپسند است. اما آیا واقعا قرار است با حبس زینب موسوی این کار انجام شود؟ آیا با اجبار او به خواندن و نوشتن شاهنامه مجازات می شود و علاقه اش به نویسندگان این سرزمین بیشتر می شود؟ غیر از این، شما بیشتر به فردوسی، اعوان و انصارش نگاه می کنید تا او و ارتش مجازی اش.
در دنیایی که تهیه پایان نامه کمتر از چند دقیقه زمان می برد، آیا می خواهید فردی را با این وسایل تنبیه کنید؟ بچه های مستضعف چه گناهی کرده اند که فردی که به جرم توهین به ادبیات محکوم شده باید معلم این بچه های بی گناه شود؟
در عالم این جماعت بزرگترین مجازات دیده نمی شود; هر چیز دیگری به نفع آنهاست.