نویسنده الن آتلانتا استدلال می کند که فرهنگ زیبایی در عصر دیجیتال به حدی گسترش یافته است که بدن انسان را به قطعات تکه تکه کاهش داده است.
در گذشته، تصاویر بی نقص فقط در فیلم های هالیوود یا مجلات براق دیده می شد، اما اکنون چهره هایی مانند کایلی جنر در همان صفحه با دوستان و آشنایان ما ظاهر می شوند. مشکل در میل به زیبایی نیست. بلکه فرهنگ دیجیتالی زیبایی این میل را به سلاحی علیه انسان تبدیل کرده است.
سوزان سونتاگ در سال 1972 نوشت: “مردان خود را به عنوان یک کلیت فیزیکی نشان می دهند، اما زنان به دو قسمت بدن و صورت تقسیم می شوند که هر کدام با معیارهای مختلفی مورد قضاوت قرار می گیرند.” آتلانتا می گوید، اکنون، در عصر سرمایه داری پلت فرم، وضعیت بسیار بدتر است.
پلتفرم‌ها نه تنها ظاهر ما را تغییر داده‌اند، بلکه هدف “خود بودن” را نیز تغییر داده‌اند. در اقتصاد نگاه دیجیتال، انسان ها به مجموعه ای از “قطعات” برای بازسازی تبدیل شده اند: لب ها، کمرها، چانه ها، بینی ها، زاویه های فک، خطوط لبخند. ویرایش برنامه ها و فیلترها این نوع تفکر تقسیم بندی شده را به ما می آموزد و باعث می شود بدن خود را تکه تکه ببینیم. در این فرهنگ، «خود» به دارایی تبدیل می شود که قبل از دیده شدن باید مدام آن را تعدیل، پیگیری و بهبود بخشید.
فیلسوفان هشدار داده اند که انسان نباید تنها به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدف دیگر مورد استفاده قرار گیرد. اما پلتفرم هایی که به سطحی نگری پاداش می دهند ما را به این رفتار سوق می دهند: ما خود را ابزاری برای جلب توجه می سازیم. پدیدارشناسان بین «بدن زنده» (بدنی که من هستم) و «بدن ابژه» (جسمی که من به آن نگاه می کنم) تمایز قائل می شوند. فیلترها و ابزارهای ویرایش ما را از اولی دور می کند و به دومی نزدیک می کند تا مخاطب خودمان شویم.
در نظریه ارزش، بین ارزش ذاتی و ارزش ابزاری تمایز وجود دارد. اما در دنیای دیجیتال پر از اعداد و استانداردها، ارزش ما با عملکرد ما سنجیده می شود، نه با وجود ما. و اگر هدف زندگی رسیدن به سعادت باشد، چنین هدفی در فرهنگی که مقصدی ندارد گم می شود و همیشه باید خود را «به روز کند». در این بازار، “تغییر” فعلی دائمی است، نه یک پروژه کامل. زیرا هدف نهایی هرگز رسیدن نیست، بلکه مدام بازسازی است.
در نهایت، نگرانی اصلی این نیست که میل به زیبایی یا حتی خودنمایی وجود دارد. بلکه این است که فرهنگ زیبایی دیجیتال این میل طبیعی را به ابزاری علیه خود انسان تبدیل کرده است. جایی که «بودن» را فراموش می کنیم و فقط برای «دیده شدن» زندگی می کنیم.