به گفته فیلم ، عملکرد اصلی سینما تماشای یک فیلم خوب به جز رویای و ضبط خاطرات شیرین بوده است. این ویژگی است که با گذشت سالها و در مسیر تست ها و بسیاری از خطاها در عرصه ملی و بین المللی ، سینمای ایران را به سمت موقعیتی سوق داده است که مخاطبان بتوانند از تماشای فیلم ایرانی لذت ببرند.
با این حال ، تغییر الگوهای مصرف رسانه ، دسترسی آسان مخاطبان به سیستم عامل ها ، انعطاف پذیری سرمایه گذاران در شبکه سینمای خانگی و از طرف دیگر ، سیاست های نادرست و تصمیمات مدیریت متناقض در دوره های مختلف سازمان سینما باعث شده است که بسیاری از فیلمسازان به سریال سازی بر روی سیستم عامل ها تبدیل شوند. اما سوال اساسی این است: لذت تماشای یک فیلم خوب در سینما چیست؟ آیا دیگر نباید انتظار یک شاهکار سینمایی روی صفحه را داشته باشیم؟
فیلمی برای یافتن پاسخ به این سؤالات ، مجید موتلابی ، تهیه کننده فیلم تحسین شده هندی و نیما جاویدی ، آرون یاشی ، تهیه کننده “کاپیتان” به کارگردانی ناصر تاگوی ، سیسید هاشمی ، تهیه کننده “تهیه کننده”
مجید موتلابی ، تهیه کننده سینما و شبکه سینما ، که در حرفه خود “هندی” و “بازیگر” دارد ، معتقد است که کارگردانان سینما دلایل زیادی برای خدمت به سیستم عامل دارند ، اما مهمترین دلیل عدم شرایط مناسب برای نمایش فیلم است. به گفته وی ، بسیاری از آثار یا رنگ پرده را مشاهده می کنند یا در شرایط ناعادلانه آزاد می شوند.
وی در گفتگو با یک فیلم توضیح داد: “اگر سینما را به عنوان مجموعه ای از تولید ، عملکرد ، تولید پس از تولید و پخش در نظر بگیریم ، متوجه خواهیم شد که هیچ یک از فیلم ها در شرایط عادلانه نمایش داده نمی شوند.” این امر باعث شده است كه مدیران نه تنها سرمایه خود را به سیستم عامل هایی با دردسر كمتر و كارآیی بیشتری در جذب مخاطبان منتقل كنند.
وی با اشاره به آمار تولید در سالهای اخیر ، ادامه داد: “با یک جستجوی ساده ، متوجه می شویم که حدود 5 فیلم طی دو سال گذشته ساخته شده است ، اما به جز فیلم های کمدی – که بسیاری از سیاست های مدیریت سینمایی قبلی بر انتشار آنها متمرکز شده است – سهم آثار اجتماعی در نمایش ناچیز بوده است.” حتی فیلم هایی با حضور بازیگران برجسته نتوانسته اند در گیشه فروش خوبی داشته باشند.
تهیه کننده “ACT” همچنین به مشکل قاچاق فیلم ها اشاره کرد و گفت: “تفریق” اثر مانی حق یکی از آثاری بود که قبل از اکران قاچاق شده بود. این امر باعث آسیب مستقیم به تولید کننده و سرمایه گذار می شود و تمایل به تولید در سینما را کاهش می دهد. طبیعی است که در چنین شرایطی ، کارگردانان ترجیح می دهند داستان های خود را روی سیستم عامل ها بگویند.
در مقابل ، امید شمس ، مدیر جوان که با “جلسه خصوصی” ، منتقدان را تحسین می کند ، هنوز هم بر جذابیت سینما تأکید می کند.
وی گفت: “بعد از” جلسه خصوصی “، من چند پیشنهاد ساخت سریال داشتم که هم تجربه مالی و هم کار کاری بودند ، اما من امتناع کردم. دلیل این ساده است: من هنوز فیلم های زیادی برای سینما دارم و یک رسانه دارم.
شمس ، که در حال حاضر با رگهای گانگستر یک فیلم اجتماعی می سازد ، افزود: “البته حضور سکوها و ساخت این سریال محکوم نیست که این یک فرصت ارزشمند برای فیلمسازان جوان است. آن
آرون یاشئی ، تهیه کننده مشهور که با کارگردانانی مانند ناصر طاهوی در “کاپیتان” ، داریوش مهروجی در هامون و احمد رضا دارویش ، مدیر کیمیا همکاری می کرد ، دیدگاه متفاوتی دارد.
وی گفت: “تماشای یک فیلم در سینما یا سریال روی سیستم عامل ها یک انتخاب آگاهانه از طرف مخاطب است.” تا زمانی که فیلم به خوبی ساخته شده باشد ، مخاطب سینما وجود خواهد داشت.
Yashaei بر روندهای جهانی تأکید می کند: عدم موفقیت در گیشه طبیعی است و محدود به ایران نیست و این اتفاق در سراسر جهان رخ می دهد. اما تفاوت این است که در ایران به دلیل هزینه بالای تولید ، شکست مالی می تواند سرمایه تولید کننده را از بین ببرد و از ادامه سینما جلوگیری کند.
Sayed Maziar Hashemi ، مجری پروژه سینما و تهیه کننده شبکه سینمای خانگی ، که کارگردانی سری “Outlaw” را به کارگردانی محمد کارت کارگردانی کرده است ، همچنین توضیح می دهد: “صنعت تولید محتوا به سریال سازی رفته است و این روند به طور گسترده ای مورد استقبال مخاطبان قرار گرفته است.” بنابراین این واقعیت نمی تواند نادیده گرفته شود و طعم این قسمت از کاربران باید مورد احترام قرار گیرد. “
هاشمی ، که فیلم “صدای زیبا” توسط Rasool Sadr را نیز تولید کرده است ، در پایان یادآوری می کند: روند تولید برای پخش یک فیلم بلند بسیار پیچیده است ، در حالی که این مسیر در سریال سازی برای سیستم عامل ها تسهیل شده است. همین تفاوت باعث شده است که بخش قابل توجهی از فیلمسازان به تولید سریال بروند.
مکالمه با تولید کنندگان و کارگردانان نشان می دهد که چرخش فیلمسازان به سکوها نه تنها به دلیل جذابیت مالی بیشتر یا آزادی عمل ، بلکه در مشکلات ساختاری سینمای ایران ، از جمله عدم نمایش عادلانه ، قاچاق گسترده ، سیاست های نادرست و هزینه های بالای تولید و در همان زمان است.
با این حال ، سینما هنوز جایگاه خاصی دارد. واسطه ای که برای مخاطبان ایران با رویای و حفظ کردن تعریف شده است ، و بسیاری از فیلمسازان جوان همچنان بر اهمیت آن اصرار دارند. آنچه از این مکالمات بیرون می آید این است که نه سریال سازی بر روی سیستم عامل ها قابل غفلت نیستند و نه می توان بحران های سینما را انجام داد. آینده صنعت تصویر در ایران به ایجاد تعادل هوشمندانه بین سینما و سیستم عامل ها بستگی دارد. تعادل که هر دو به نیازهای مخاطب پاسخ می دهند و از لامپ پرده نقره ای جلوگیری می کنند.