در روزگار ما ، بسیاری از اخبار دیگر حقیقت را حمل نمی کنند ، بلکه فقط پیام های ایمن دارند. خبرهایی که خنثی است ، زیرا قبل از نوشتن آنها ، بارها در ذهن خبرنگار تصفیه شده اند تا خط قرمز را رد کنند. خبرهایی که نه افکار عمومی را فاش می کند و نه مجبور به تأمل می کند. آنها فقط برای گفتن “اتفاقی افتاده است” ، نه به همین دلیل افتاده است یا عواقب آن چیست. بی طرفی اخبار اولین قدم در ناکارآمدی رسانه ها است.
عناوین محتاطانه در همان مسیر ادامه می یابد. عناوینی که به جای جذب مخاطب یا مشکل ، با ملاحظات سیاسی و امنیتی بسته بندی شده اند. رسانه ای که نمی توانند با جسارت عنوان کنند ، نمی توانند افکار عمومی را هدایت کنند. تیتر محتاط در واقع نوعی عذرخواهی پنهان است. گویی خبرنگار می گوید ، “ما می دانیم چیزی وجود دارد ، اما ما ترجیح می دهیم که در مورد آن نیز صحبت نکنیم.” در نتیجه ، مخاطب به تدریج بی تفاوت می شود.
گزارش های مصلحت و مکالمات ایمنی نیز ستون های دیگری از این ساختار فرسوده بوده اند. گزارشی که از قبل از خطوط ممنوعه و مکالماتی که هماهنگ تر و تسلیم سؤال کننده هستند ، آگاه است. وقتی مکالمه تعارف می شود ، وقتی ما فقط گزارش های واقعیت را از یک زاویه خاص روایت می کنیم ، دیگر با روزنامه نگاری روبرو نمی شویم ، اما ما بخشی از یک تبلیغات به ظاهر حرفه ای هستیم.
در ضمن ، روز خبرنگار ، به جای اینکه یک روز تقاضا باشد ، گاهی اوقات به یک روز رسمی تبدیل می شود. اما هنوز هم کسانی هستند که از خط قرمز نمی ترسند. خبرنگاران که به جای ترس از خطوط ممنوعه هوشمندانه می نویسند. روز خبرنگار باید به آنها تبریک بگویم. برای کسانی که “دفن حقیقت” را نمی پذیرند و سعی می کنند شعله را حتی در محدود ترین زمینه ها زنده نگه دارند.