افشین شهودی ، با صحبت کردن در خبری فوری و توضیح مسئولیت هنرمندان در شرایطی مانند جنگ و پس از آن ، گفت: من به عنوان یک شاعر ، به شاعران شعر توصیه می کنم که همیشه بشریت و آرزوها را بیان کنند ، و من به عنوان یک عکاس به مردم می گویم که هرگز صداقت دوربین را در ضبط واقعیت ها پشت سر نمی گذارم.
او معتقد است که ما یک درخت ریشه در خاک خود داریم. ما از فرهنگ و هویت خودمان تغذیه می کنیم. درست مثل اینکه درخت را برداشته و آن را به جای دیگری منتقل کنیم ، خشک و نابود می شود ، ما نمی توانیم به رشد و رشد واقعی در جای دیگر به غیر از خاک خود دست یابیم.
شهودی تأکید کرد: در همه جوامع کسانی هستند که به دلایل مختلف به خودشان کمک می کنند ، اما اگر بخواهند در رویدادهایی مانند جنگ بروند که انگیزه های بیشتری برای رفتن وجود دارد. فرهنگ ، هویت و جامعه بی معنی می شوند.
به گفته این منتقد هنری ، تاریخ ما داستان بسیاری از جنگ ها و مبارزات است که بارها ما را سوزانده و از بین برده است. اما فرهنگ ایران و ایران همیشه از خاکستر خود بلند شده است و ققنوس همچنان به زندگی خود ادامه داده است. درست است که تاریخ رسمی توسط حاکمان نوشته شده است ، اما حاکمان در حالی که فرهنگ و جامعه باقی می مانند می آیند و می روند. این روشی بوده است که ما تا به امروز زنده مانده ایم و به نام خودمان زنده هستیم
وی گفت: “من فرصت های زیادی برای گذراندن زندگی ام داشته ام ، اما همیشه ترجیح می دهم بمانم و هنوز هم آن را می دهم.” برای من ، زندگی به معنای آمدن است ، مانند تولد و نه بودن ، مانند مرگ.
نویسنده “عشق و جنگ” اضافه کرد: “این کتاب مجموعه ای از اشعار من بود که در سال 2014 منتشر شد ، و همانطور که از نام آن پیداست ، شامل اشعاری با موضوعات عشق و جنگ بود که دو چهره متناقض انسان است. عشق ، به عنوان تصفیه شده ترین و بیشترین جنگ ، مرد زشت ترین و نفرت انگیز انسان.
شهودی گفت: این کتاب در قالب 61 شعر سرانجام می خواست بگوید که عشق یک پناهگاه انسانی است. هیچ پیروزی در جنگ وجود ندارد. جنگ فقط یک بازنده دارد که انسانی است. در پی جنگ ، عشق قربانی می شود.