کارگران در حین یک پروژه بازسازی در باغ کلیسایی در شهر گورا چلمسکا در شهر خم، استان لوبلین، در حال برداشتن ریشه درختان بودند که با اسکلت ها روبرو شدند.
دکتر استانیسلاو گلوب، باستان شناس اداره آثار باستانی لهستان که رهبری کاوش را بر عهده داشت، گفت: «دفن به وضوح نشانه هایی از اقدامات ضد خون آشام را نشان می دهد.
باستان شناسان می گویند که تاریخ استخوان ها بر اساس نوع خاک و همچنین تکه های سفال و سایر آثار مدفون به قرن سیزدهم باز می گردد. زمانی که انجام اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از زنده شدن مردگان رایج بود.
به گفته آنها، یکی از قبرها تمام ویژگی های “دفن ضد خون آشام” را داشت.
در این روش مخصوص تدفین که در قرون وسطی در اروپا انجام می شد، جسد را رو به پایین می گذاشتند و پس از بریدن سر و برداشتن جمجمه، سنگ بزرگی بر پشت او می گذاشتند تا این “موجود خبیث” می تواند فرار کند و از قبر بلند شود. ندارند
دکتر گلوب در این باره می گوید: دفن با صورت روی زمین، بریدن سر و یا سنگ گذاشتن روی بدن از جمله روش هایی بود که برای جلوگیری از خروج فردی که گمان می رفت موجودی اهریمنی است به کار می رفت.
نوزاد «خون آشام دیو» در خاک گچی دفن شد و جسدش در محور شرق به غرب قرار گرفت. هر دوی این آیین‌های تدفین در آن زمان به عنوان شیوه‌های خرافی رایج در نظر گرفته می‌شد.
کشف اسکلت های قرون وسطایی در لهستان
محل دفن همچنین دارای سوراخ هایی بود که احتمالاً برای نظارت بر قبرها و جستجوی نشانه هایی از رستاخیز خون آشام ها استفاده می شد.
واقعیت شگفت‌انگیز این بود که هر دو کودک بدون تابوت یا تزئینات سنتی تشییع جنازه و در مکانی دور از هر گورستان شناخته شده دفن شدند.
کارشناسان می گویند این نشان می دهد که مردم محلی احتمالاً برای مدتی از این منطقه برای دفن غیرقانونی استفاده می کردند.
بقایای کودکان “خون آشام” در لهستان کشف شد
محققان در حال حاضر در حال تجزیه و تحلیل بقایای آن هستند تا درباره شیوه های دفن در آن دوران اطلاعات بیشتری کسب کنند.
در اروپا در قرون وسطی، و به ویژه در اروپای شرقی، افسانه های رستاخیز خون آشام ها و برخاستن از گور (بازگشت اجساد که روح در آنها حل شده است) رواج داشت.
ساکنان خرافاتی آن زمان اغلب به سرعت همه چیز را از بیماری های رایج گرفته تا اختلالات روانی و ماوراء طبیعی نسبت می دادند.
به عنوان مثال، قبل از اینکه علت واقعی و علمی سل شناخته شود، اغلب افراد مبتلا به این بیماری را به اشتباه دارای بیماری های ناشناخته، خطرناک و یا حتی گاهی گناهکار و نجس می دانستند.