تیم ملی ایران آبان ماه در تورنمنت چهارجانبه العین در فیفادی شرکت کرد و در اولین بازی خود مقابل کیپ ورد به تساوی رسید و در ضربات پنالتی پیروز شد تا در فینال به مصاف ازبکستان برود. اما در این دیدار که شب گذشته برگزار شد، شاگردان امیر قلعه نویی پس از تساوی 90 دقیقه در ضربات پنالتی شکست خوردند تا موج جدیدی از انتقادات علیه سرمربی و کادر فنی تیم ملی شکل بگیرد و عملکرد فنی تیم، نوع تغییرات در ترکیب و تصمیمات گرفته شده در جریان بازی، همگی زیر ذره بین منتقدان قرار گیرد.
در این شرایط جلال چراغ پور که پیش از این یکی از منتقدان امیرقلانوی بود، حالا در مصاحبه ای جدید از زاویه ای دیگر به عملکرد تیم ملی نگاه کرده است. وی ضمن اشاره به تغییرات ایجاد شده در تیم و فرم جدید پیگیری شده توسط کادر فنی، به شدت از انتقادات مطرح شده گلایه کرد و گفت: برای قضاوت در مورد روند تیم ملی باید صبر و حوصله بیشتری داشت.
صحبت های چراغپور را در ادامه می خوانید:
چیزی که به ذهنت میرسه نگو
بلافاصله بعد از بازی مجری برنامه شروع به انتقاد از او کرد، حتی یک دقیقه از پایان بازی نگذشته بود. هر چه به ذهنشان می رسد می گویند. به نظر من هرکسی نباید هر چیزی که به ذهنش می رسد را تبدیل به موضوع کند و روی آن مانور دهد. به هر حال مسابقات چهارجانبه بود و همه بازی کردند و تغییراتی در سیستم تیمی ایجاد شد. شکل های جدیدی از بازی از بازیکنان خواسته شد. بگذارید این اتفاقات بیفتد، فکر می کنم فضای بسیار متشنجی برای این دو بازی بود.
انتقادات سطحی است
بازی به پنالتی کشیده شد که جنگنده و دریافت کننده است و کمتر به خود فوتبال وابسته است. اگر بخواهیم در درازمدت بررسی کنیم باید اجازه دهیم بازی های بعدی برگزار شود. به نظر می رسد کار روی تیم ملی در حال انجام است و شاهد تغییرات هستیم. بازیکنان جدید با پست های جدید و اینکه سیستم تیم ملی تغییر کرده و حرکتی در درون تیم ملی شروع شده است. نقاط ضعف از چشم ما پنهان نیست، اما انتقادات سطحی است. من از خود منتقدان انتقاد می کنم و می گویم این سبک انتقاد از پنج بازیکنی که پنالتی زدند حتی یک ثانیه بعد از بازی هم درست نیست.
با خیال راحت به تیم ملی نگاه کنید
اگر منتقدان در مورد هر کاری که شما انجام می دهید چیزی برای انتقاد پیدا کنند، اسمش نقد نیست. به راحتی می توانیم خود منتقدان را زیر سوال ببریم. وقتی 10 یا 12 نفر در یک تیم توانایی زدن یک ضربه پنالتی را دارند، چطور بلافاصله در تلویزیون می گویید که اگر این یا آن بود نتیجه بهتر بود؟ هیچ چیز علمی نیست، زیرا نمی توان آن را تکرار کرد. وقتی چیزی می گویید علمی نیست. علم چیزی است که می توان آن را تجربه کرد و تکرار کرد تا بتوانید بعد نگاه کنید و نتیجه بگیرید.
هر پنج نفری که اجازه داشتند یک پنالتی بزنند، این مردها می‌توانند بگویند که این پنج نفر اشتباه می‌کردند و آن پنج نفر درست بودند، بنابراین سعی نکنید چیزی را بیهوده زیر سوال ببرید. مثلا یک بازیکن [علیرضا کوشکی] عوضش کردند که بهترین بازی را انجام داد، حالا 15 دقیقه خوب بازی کرد، معلوم نیست اگر از اول بازی می کرد همین بازی را انجام می داد. نباید این را به انتقاد تبدیل کنند که چرا از ابتدا از این بازیکن استفاده نکردند. از کجا می دانید که اگر از اول بازی می کرد، خوب بازی می کرد. در نتیجه سبک نقد نه علمی است و نه صحیح. بهتر است با کمی آرامش به تیم ملی نگاه کنیم.
به ما فرصت دهید تا نتایج را ببینیم
مشکل دوم این است که تاکتیک بخشی از بازی است نه شکل بازی. جریمه ها دو نفره دروازه بانی که بازیکنان تا به حال ندیده اند چطور پنالتی می زند یا اصلاً پنالتی است؟ ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد که ازبکستان تیم مصر را هم برده باشد، اگر ما اصلاً نمی دیدیم مصر چقدر است. آنها باید صبر کنند و از نظر فنی و صبورانه نگاه کنند. احساس من حرکت به سمت پیشرفت در تیم ملی بود. بیایید بیشتر کار کنیم تا نتیجه را ببینیم.
شاید دامنه فعالیت یک بازیکن به طور موقت افزایش یابد
صحنه هایی وجود دارد که ممکن است احساس شود کار از دست کادرفنی خارج شده است، زیرا مثلاً رهبری تیم به دست بازیکنی افتاده است. اما با شناختی که از سرمربی تیم ملی داریم می دانیم که این اجازه را نمی دهد. شاید بنا به شرایطی موقتاً اجازه داد که دامنه فعالیت یک بازیکن بیشتر شود یا به بازی هیجان بدهد یا از نظر ذهنی بازیکنان را تحت تأثیر قرار دهد تا بیشتر تلاش کنند و عکس العمل نشان دهند. وقتی اینها به هم وصل می شوند می توانیم بگوییم که اتفاقی افتاده است، اما باید ارتباطات قبلی را هم ببینیم.
همه تیم جمع شده بودند و طارمی در حال سخنرانی انگیزشی برای آنها بود. فکر می کنم خود سرمربی به کاپیتان تیم یا سرپرست تیم اجازه می دهد که به بچه ها هیجان بدهد. در رختکن سایر تیم ها هم شاهد این بودم که مثلاً لحظه ای که کاپیتان تیم می خواهد به زمین برود کادرفنی می رود و آن که می خواهد زمین را اداره کند صحبت می کند و هم تیمی هایش را به وجد می آورد. جعبه این امکان را به بازیکن پیشرو در میدان می دهد تا رهبری خود را اعلام کند. به نظرم نمی شود این انگ را به آن بازیکن زد یا گفت که کار از دست سرمربی خارج شده است. این هم منصفانه نیست.