علی شیرازی ، منتقد و محقق موسیقی برای آزادی برای فعالیت ژانرهای مختلف موسیقی ، فضای مدیریت را یکی از مهمترین عوامل در شکل گیری خلاء فرهنگی و رشد جریانهای زیرزمینی می داند.
وی در ادامه در مورد فرآیندی که افراد مربوطه تصمیم می گیرند ، اجازه می دهند یا اجازه موسیقی نمی دهند ، می گوید و در واقع به ایجاد خلاء فرهنگی کمک می کند. منتقد موسیقی ادامه می دهد: در این میان ، رپ فارسی ، که از برخی نیازهای اجتماعی ناشی می شود ، نه تنها توسط این مدیران به رسمیت شناخته می شود بلکه با رسانه ها مغایرت دارد و در پشت صحنه سانسور می شود.
“در پاسخ به این سؤال ، باید بپرسم ، کدام یک از ژانرهای موسیقی آزادی کاملی دارند و کدام کار را می تواند مجوز پخش دریافت کند؟”
وی با انتقاد از حضور برخی از افراد غیر متخصص در ایستگاه های تصمیم گیری ، وی توضیح داد: “برخی از افرادی که به عنوان صداها شناخته می شدند و هنر آواز خواندن حتی قادر به اجرای یک آهنگ ساده نبودند. به عنوان مثال ، جمال وافائی و محمد مونتاشاری ، دو تا از برجسته ترین چهره های آوازهای ایرانی در حوزه خود ، در حالی که مدیران در این زمینه با کیفیت استفاده نمی کنند.
محقق با اشاره به مشکلات مدیریتی در زمینه موسیقی ، گفت: “رپ ، به عنوان یکی از ژانرهای موسیقی ، در چنین محیطی قابل تشخیص نیست.” مخاطبان که به رپ گوش می دهند با افرادی روبرو می شوند که مجوز پخش را ندارند. این شکاف فرهنگی مشخص است.
شیرازی با اشاره به یک نمونه تاریخی از این تعدد فرهنگی ، گفت: یکی از جالب ترین نمونه های تاریخی سریال “شب گذشته” در سال 2 است. در این سریال ، داود رشیدی و هما روتا در نقش های اصلی ظاهر شدند. داستان سریال مربوط به مرد جوانی بود که از بیرون می آمد و از ایدز رنج می برد. با این حال ، کلمه “ایدز” هرگز در طول این سریال مورد استفاده قرار نگرفت ، حتی در حالی که این بیماری در حال گسترش بود و می تواند به عنوان یک پیام بسیار به موقع و به موقع و به موقع در این سریال مطرح شود.
وی گفت: “در دوره های مختلف ، ما در رسانه ها شاهد چنین رفتارهایی بوده ایم.” اکنون در مورد موسیقی رپ ، باید گفت که این تعدد همیشه در هنر و فرهنگ وجود داشته است. از سانسور در شبکه های خانگی در دهه 1980 گرفته تا محدودیت های تئاتر ، تلویزیون ، وزارت فرهنگ و هدایت اسلامی و حتی در زمینه هنر.
خواننده گفت: “حقیقت این است که جامعه امروز دیگر مانند گذشته نیست.” تغییرات در سطح رسانه ، فضای دیجیتال و ارتباط بین افراد به گونه ای است که موسیقی رپ به بخشی از زندگی روزمره برخی از افراد تبدیل شده است. اگرچه سیاست های انکار کوتاه مدت ممکن است مؤثر باشد ، اما در نهایت نمی توانند از جریان اصلی موسیقی و فرهنگ جلوگیری کنند. رپ به عنوان ابزاری برای بیان در ایران باقی خواهد ماند و در آینده اشکال جدیدی ایجاد می شود که بیشتر از همیشه به شرایط اجتماعی و فرهنگی کشور مرتبط خواهد بود.