این شب ها سریال «روزی روزی آبادی» با محوریت اقتصاد محلی روایتی از روابط روستایی را در فیلمنامه ای منسجم گردآوری کرده است. روایتی که برخلاف ادعای ژانر طنز، نتوانسته کمدی خلق کند.
این شب ها بعد از سریال «دشتستان»، شبکه یک میزبان «رزی رزگاری آبادی» است تا جعبه سریال های این شبکه را پر کند. سریالی که مضمونی آمیخته با فرهنگ بومی دارد و در کنار تولیدات دیگر با بافت مناطق دیگر ایران به جز تهران، داستان را پیش می برد.
پیش از این در دهه های مختلف سریال های زیادی با محوریت و لوکیشن سایر استان ها و روستاهای ایران روایت شده است تا فیلمنامه را متنوع کرده و دوربین را به خارج از تهران ببرد. محبوب ترین سریال از این نوع «پایتخت» بود. داستان یک خانواده معمولی که در هر فصل از ماجراجویی های خود در شمال کشور و علی آباد توانسته اند تا فصل هفتم تمام ایران را با خود همراه کنند.
پس از آن کمتر سریالی بود که ریسک به تصویر کشیدن داستانی در خارج از تهران را بپذیرد تا اینکه نوبت به سعید آقاخانی رسید با «نون خا» که لنز دوربین را به کردستان و در میان مردمانش برد و دریچه جدیدی از طنز تلویزیونی را برای چندین فصل به روی مخاطب گشود.
در سند تحول رسانه ملی بر به تصویر کشیدن نقاط مختلف ایران تاکید ویژه ای شده است. به گونه ای که طبق عدالت رسانه ای همه مخاطبان ایرانی می توانند خود را در تلویزیون ببینند. سریال «سوژان» نمونه موفقی برای ادامه این امر در تلویزیون بود تا آثار دیگر نیز در این مسیر حرکت کنند.
اکنون در تلاش دیگری از مجموعه سیمافیلم، سریال «روزی روزی آبادی» در زمره آثاری قرار می گیرد که سعی در ایجاد این تحول در عدالت رسانه ای دارند. داستان این سریال به کارگردانی حسین سهیل زاده که پس از مدت ها به تلویزیون بازگشته است حول محور رقابت در دل روستا و مناسبات محلی می چرخد.
بعد از چند قسمت می توان گفت فیلمنامه سریال روی یک خط منسجم حرکت می کند و داستان های فرعی مانعی در روند روایی ایجاد نمی کند. به جای تاکید بر اتفاقات داستان، تمرکز بر روابط بین شخصیت ها فضای قابل توجهی ایجاد کرده است تا مخاطب بیشتر در روابط بین آنها غرق شود.
از سوی دیگر، روایت یک داستان محلی که با اقتصاد روستایی پیوند خورده است، هم از نظر اجتماعی و هم از نظر اقتصادی حائز اهمیت است و به شکل گیری فیلمنامه کمک کرده است. پیش از این، آثار کمی وجود داشت که محتوای خود را بر مبنای اقتصاد روستایی قرار داده و داستانهایی را روایت کرده باشد.
با وجود داستان متفاوت و قوت در بازنمایی لهجه محلی، اما ژانر این سریال برخلاف طنز معرفی شده در این زمینه شکست خورده است و نمی تواند با پیچاندن عناصر داستانی به خلق موقعیت های کمدی کمک کند. برخلاف سریال هایی مانند پایتخت و نون خا که توانستند طنز داستان را با چهره های شناخته شده و بازیگران جدید شکل دهند، ترکیب بازیگران سرشناس و جدید «روزی روزی آبادی» نتوانست نقش موثری در کمدی داستان داشته باشد.
در مجموع، «روزی روزی آبادی» را میتوان تلاشی شایسته برای دور شدن از محوریت معمول روایتها در تهران دانست. مسیری که در سال های اخیر به یکی از خواسته های مخاطبان تلویزیون تبدیل شده است. این مجموعه با انتخاب بستر روستایی و تمرکز بر روابط محلی و اقتصاد روستا، ظرفیت های جدیدی را برای روایت تلویزیونی فراهم می کند و نشان می دهد که قصه گویی در دل فرهنگ های بومی همچنان ناگفته های زیادی دارد.
با این حال، شکاف بین ادعای ژانر طنز و خروجی نهایی، مهم ترین چالشی است که سریال با آن مواجه است. ضعف در خلق موقعیت های طنز، تعدد شخصیت ها و ناتوانی برخی بازیگران در پیشبرد کمدی باعث شده تا اثر نتواند مانند نمونه های موفق قبلی با مخاطب ارتباط برقرار کند.