طالقانی از آن چهره هایی است که ریشه هایش را می توان در دهه 60 جستجو کرد. دورانی که خیلی از بازیگران با انرژی جوانی وارد سینما شدند اما تعداد کمی توانستند با صداقت، پشتکار و احترام در این حرفه بمانند. او با بازی در فیلم هایی چون «دیبیرستان» (1365)، «قربانی» (1370)، «گل های داوودی» و حضور در 12 فیلم سینمایی، جایگاهی را بنا کرد که نه بر اساس هیاهو، بلکه بر ستون احترام و اعتماد بود.
کارنامه طالقانی تنها به بازیگری ختم نشد. او با کارگردانی آثاری چون «آشیانی بری زنده» (1387) و به ویژه «رهایی از دریا» (1389) نشان داد که توانایی هایش به بازی در مقابل دوربین محدود نمی شود. او همچنین می تواند دنیای خودش را پشت دوربین بسازد. «رهایی از دریا» بارزترین مصداق قدرت و درک سینمایی اوست; فیلمی که نشان داد طالقانی علاوه بر تجربه، نگاه شخصی و درک عمیقی از قصه گویی دارد.