احمد زیدآبادی، تحلیلگر سیاسی در یادداشتی با عنوان پژمان جمشیدی و آفت های آبرو! وی نوشت: زندگی خصوصی پژمان جمشیدی مثل لباسی است که زیر نور آفتاب پهن شده است، انگار دیگر قرار نیست کسی آن را بپوشاند. این یکی از آفت های شهرت است! شهرت در هر حرفه ای امری بسیار دردسرساز است و یکی از مهم ترین مشکلات آن علاقه عموم به آگاهی از زوایای زندگی خصوصی و جایز بودن افشای اسرار یک فرد مشهور و حتی دامن زدن به شایعات و دروغ پردازی ها در مورد زندگی اوست.
به همین دلیل، همان گونه که برای مهار آفات قدرت و ثروت، ابتدا باید ظرفیت استفاده درست از آن ها را پیدا کرد، معروف شدن نیز مستلزم ایجاد ظرفیت برای کسی است که می خواهد وجیه الملّه شود، وگرنه با ارتکاب لغزش، تمام شیرینی های شهرت در یک چشم به هم زدن جای خود را به چنان مهلک و مهلکی می دهد که می توانست آن تلخی مهیب را بداند. بند فوق مضمونی کلی است و اشاره ای به آقای جمشیدی ندارد، زیرا از نظر نگارنده هنوز وی از سوی «دادگاه صالح» به جرم خاصی محکوم نشده است.
او فقط مشمول اتهام است. واقعیت این است که از راه دور و برای افرادی که پژمان جمشیدی را با نقش‌های فوتبالی و سینمایی‌اش می‌شناسند، اتهام «تجاوز به عنف» با کیفیتی که در رسانه‌ها مطرح شده به راحتی قابل باور نیست، زیرا فرد در موقعیتی قرار می‌گیرد که چنین عملی را انجام دهد، مگر اینکه بیمار روانی باشد و بیمار روانی حداقل از راه دور برای او مناسب نیست. اما پیشاپیش چون امکان محکومیت آقای جمشیدی وجود ندارد، حق پیگرد قانونی برای شاکی وی نیز محفوظ است.
علاوه بر این، برخی از آشنایان آقای جمشیدی نیز مدعی شده اند که وی فردی «پیشنهادات بی شرمانه» بوده است، هرچند از نظر عرف اخلاقی جامعه ما مذموم است، اما حتی این کار از نظر شرعی و قانونی، گناه و یا مجرمانه محسوب نمی شود.
شرعا شرط جواز رابطه جنسی بین دو جنس مجرد و بالغ، رضایت طرفین است. این رضایت معمولاً در هر نوع معامله، از جمله روابط جنسی، از طریق بیان الفاظ خاص از سوی طرفین حاصل می شود. از نظر برخی از فقها استفاده از الفاظ لازم نیست و صرف درخواست طرفین به معنای اعلام رضایت است. اگر تا به حال عبارت “ازدواج با رضایت” را شنیده اید، نمونه ای از این رضایت بدون اظهار شفاهی در روابط جنسی زن و مرد مجرد و بالغ است.
از نظر حقوقی تا زمانی که شاکی خصوصی مدعی تضییع حقوق خود از سوی طرف مقابل نشود جای جرم انگاری و پیگرد قانونی ندارد. واضح است که یک فرد سنگین وزن و خویشتن دار تنوع جنسی را در هر شرایطی از جمله برای افراد مجرد قبیح می داند، اما برخی افراد به بهای دور افتادن از انظار عمومی تسلیم وسوسه آن می شوند. اگر شاکی خصوصی نباشد نمی توان آنها را مجازات کرد، اما چه مجازاتی گزنده تر از افتادن بر زبان مردم و معروف شدن به این خصوصیت است؟