این هنرمند افزود: دلیلش این است که وسایل صوتی و تلویزیونی را نشان نمی دهد، در صورتی که صدای موسیقی است که گفته می شود حرام است نه تصویر آن. حالا اگر حرام است باید کلا حذف شود. این موضوع باعث شده مردم با ساز ایرانی بیگانه باشند تا جایی که دانشجویان تحصیلات تکمیلی یا دکترای این کشور از من می پرسند که کمانچه چیست؟
به گفته غیوری، رادیو سال هاست که این سازها را نمایش نمی دهد. به همین دلیل مردم سازهایی را که می شناسند از طریق ماهواره و فضای مجازی دیده اند. این شبکه ها فقط سازهای غربی مانند گیتار و پیانو را نشان می دهند. این باعث شده که در آموزشگاه موسیقی کلاس نی نداشته باشم و در عوض چهار کلاس گیتار داشته باشم. به هر حال، مردم تا زمانی که آن را نبینند نمی توانند بدانند. وقتی جوانی ساز و چهره نوازنده را می بیند جذب آن می شود. حالا چون با سازهای غربی آشنا هستند علاقه بیشتری به آن نشان می دهند.
وی افزود: همانطور که گفتم آموزشگاه های موسیقی مملو از هنرجویان سازهایی مانند گیتار و پیانو است. فروشگاه های شاز نیز همین شرایط را دارند. البته این به این معنی نیست که گیتار ساز بدی است، اتفاقا ساز خوبی است و من این را انکار نمی کنم. اما تا زمانی که سازهایی مثل تار، سه تار و بربه داریم، چرا باید به سمت سازهای غربی متمایل شویم؟
وی تصریح کرد: مردم تا نبینند نمی دانند حتی اگر هنرجوی موسیقی باشند. چون هنرجویان موسیقی داریم که سازهای زیادی بلد نیستند. حال اگر صدا و سیما این سازها را پخش می کرد مردم با آگاهی کامل و دید باز ساز مورد علاقه خود را انتخاب می کردند.
غیوری معتقد است که به طور کلی وضعیت آموزشی در ایران در همه زمینه ها صحیح نیست. امروزه، به جز افرادی که در رشته های ادبی تحصیل می کنند، بسیاری اصلاً سعدی، حافظ، عطار و خیام را نمی شناسند. چون اصلا ربطی به این موضوعات ندارند. وقتی به مدرسه می رفتیم تمرین ها و املاهایی که می نوشتیم از کتاب هایی بود مثل چهار انشا عروضی نظامی، مرزبان نامه، کلیله و دمنه، اخلاق ناصری و… با هم آشنا می شدیم، اما این کارها را هنوز انجام می دهیم. آیا امروز جایگاهی در نظام آموزشی دارید؟