مدتی حدود یک سال و نیم قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، از اردیبهشت 56 تا حدود تیرماه 57، که در این مدت ترانه های ابوعطا، دشتی و بیات ترک را یاد گرفتم و تقریباً شش سال پس از انقلاب. ، با یک وقفه چهارده ماهه از مهر در سال 1358 آغاز شد.

من می توانم این دوره دوم را به دو بخش تقسیم کنم:

قسمت اول مدت کوتاهی بود که در مرکز چاووش مشغول به تحصیل بودم و تا زمستان سال 58 ادامه دادم و در این مدت آوازهای افشاری و کردی بیات را یاد گرفتم. آخرین دوره یادگیری من از زمستان 1358 تا اسفند 1365 کاملاً در منزل استاد شجریان بود.

در این دوره اخیر، روش تدریس معلم متنوع بود. یعنی برخی سازها و آهنگ های باقی مانده بدون ضبط و به صورت سینه به سینه و برخی با ضبط گوشه به گوشه یعنی هر هفته یک گوشه تدریس می شد. استاد دستگاه های ربع و رست پنجگاه را به یکباره ضبط کرد و نوارهای آنها را در اختیار دانش آموزان قرار داد تا یک گوشه از آنها را به عنوان تکلیف هفتگی تحویل دهیم.

از اسفند 1342 دوره برای من که مسن ترین شاگرد بودم به پایان رسید و دوره تلفیق شعر و آهنگ خوانی شروع شد و تا پایان سال 65 ادامه داشت.

در این اجرا با نهایت دقت سعی کرده ام که هیچ تحریفی ایجاد نشود و تنها در یک مورد دخالت کرده ام که آن هم اضافه شدن گوشه ای جذاب در دستگاه ماهور است. این تمام چیزی است که من از خود معلم آموخته ام.

در دوره تدریس، استاد صلاح دید که گوشه هایی را به شاگردان جدید آموزش دهد. دسترسی به این گوشه و کنارها بعداً اضافه شد. البته این امکان برای من وجود داشت، اما ترجیح دادم آنها را در کارم قرار ندهم.

در زمان ضبط این مجموعه فقط به آنچه در این سالهای طولانی یادگیری و آموزش در ذهن و حافظه من سپرده شده است تکیه کردم و ترجیح دادم به آن قسمت از نوارهای درسی که داشتم اشاره نکنم.

ردیفی که استاد شجریان به ما یاد دادند آنقدر با سلیقه و استادانه طراحی شده که به نظر من مثل یک شاهکار هنری است.

جملات نوشتاری اصیل، ترکیب دقیق کلمات با مد و لحن هر زاویه، پرهیز از جزئیات غیر ضروری و تکیه بر چارچوب اصلی و اساسی نظم کلاسیک؛ در مجموع خطی ایجاد شده که کامل و بی نقص است. گویی هنرمندی سال ها به فکر طراحی اثر هنری خود بوده و هزاران طرح برای آن ساخته و در نهایت به آرزوی خود رسیده است.

آخرین مطالب

همکاران

محسن کرامتی «آموخته‌های من» را منتشر کرد

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ