ضربه‌های سهمگین سینمای الکن به تصویر قهرمانان ملی

سینمایی که زندگی شهدا را بازآفرینی می کند و قهرمانان میهن می تواند یکی از مؤثرترین ابزارهای انتقال ارزش ها و پیشبرد هویت ملی باشد. اما هنگامی که این آثار از استانداردهای تحقیق ، شکل و کیفیت اجرایی خارج می شوند ، نه تنها برای قهرمانان ناکافی می شوند ، بلکه تصویر تاریخی و حافظه جمعی مردم را نیز تحریف می کنند. در ادامه ، من از این دیدگاه ها از چند دیدگاه انتقاد خواهم کرد.

تحریف و سانسور ؛ بی احترامی به قهرمان و خانواده اش

تقریباً تمام فیلم های ساخته شده در مورد شهدا تحریف و سانسور شده اند. بخش هایی از زندگی واقعی یا شخصیت قهرمان از بین می روند به طوری که روایت مطابق با حالت از پیش تعیین شده یا قالب ارزش است. نتیجه این است که خانواده های شهدا پس از آزادی به اشتباهات و نواقص اعتراض می کنند و نبض روایت غیر واقعی را می یابند. این بی اعتنایی به صحت تاریخی و حقایق زندگی شهدا ، اولویت صداقت را برای وضعیت سیاسی و فرهنگی قربانی می کند و عزت خانواده ها را تضعیف می کند.

عدم تحقیق و صحت روایت ؛ روایت خام و ناقص

بسیاری از فیلمنامه نویسان سناریو را بدون مراجعه به اسناد ، خاطرات زنده یا کارشناسان تاریخ مقاومت می نویسند. نتیجه این است که جزئیات مهم روند مبارزه ، انگیزه ها و اخلاق قهرمانان از بین می رود یا تغییر می یابد. هنگامی که خانواده یا همراهان شهدا به صحنه های فیلم نگاه می کنند و خطاها را مشخص می کنند ، این کار نه تنها مشروعیت اجتماعی خود را از دست می دهد ، بلکه به صحت تاریخ نگاری سینمایی نیز شک می کند.

انحراف به سمت منافع قدرت

هزینه ساخت فیلم های ملی معمولاً توسط مؤسسات یا نقاط قوت قدرت تأمین می شود. این حمایت مالی با فشارهای ظریف برای ایجاد دیدگاههای سیاسی و ایدئولوژیک همراه است. در نتیجه ، روایت اصالت خود را از دست می دهد ، از عدالت و رئالیسم دور می شود و به ابزاری برای تبلیغات پنهان یا القاء پیام های از پیش تعیین شده تبدیل می شود. چنین رویکردی نه تنها مخاطب را همراهی می کند ، بلکه در مورد هرگونه تولید موضوع ملی بدبین می شود.

انتخاب ژانر و سازگاری

در دهه های اخیر ، تمایل به تولید هنرهای حرص و آزمایشی یا جلوه های ویژه سنگین ، سینمای ملی را به ژانرهایی سوق داده است که از ظرفیت و تجهیزات مناسب برخوردار نیستند. ضعف محل ، محدودیت تجهیزات فنی ما و نیمه هادی پتانسیل هنری و انسانی ما باعث افزایش کیفیت و تقلید از این آثار می شود. به جای ادامه این روند ، بهتر است به ژانرهایی که در آن هنرمندان ایرانی تخصص درخشان دارند ، نگاه کنید. نمونه بارز آن فیلم های داستان و روانشناختی یا درام اجتماعی است که می تواند در زمینه مبارزه و مقاومت ، عمق شخصیت و پیام انسانی به خوبی منتقل شود.

ضعف در شکل و خالی کردن حس

در نهایت ، مهمترین تأثیر بر ضعف ساختاری و کاهش تجربه سینمایی. فیلم ها پر از دیالوگ های شعار ، ویرایش بی ادب ، چارچوب های وحشیانه و شخصیت های سطحی هستند. این شکل از فرم و زیبایی شناسی ارتباط عاطفی مخاطب را با قهرمان می شکند و بیننده را حذف می کند. هنگامی که یک داستان شهید محور قادر به ایجاد همدلی یا اشتیاق نیست ، تنها تاثیری که آنها ایجاد می کنند خستگی و بی اعتمادی است.

سقوط سینمای دفاعی مقدس

ترکیب این نقاط ضعف هر ساله شاهد مخاطبان و انتقاد پی در پی خانواده ها و منتقدین است. دستگاه های فرهنگی و سینما با میلیارد ها بودجه ، به جای ایجاد ارزش ، خاطره قهرمانان را نابود می کنند. علاوه بر تضعیف تصویر شهید ، پایتخت اجتماعی این کشور از بین می رود و جشنواره های داخلی و مناسبت ها مشروعیت خود را با همان آثاری که به دور از استاندارد هستند ، زیر سوال می برند.

ساخت فیلمی در مورد شهدا “Tawfiq” می خواهد. این نعمت است که می توان با تحقیقات دقیق ، احترام به زندگی داستان ، استقلال فرم و درک دقیق از قدرت فنی به دست آورد. اگر این عوامل در دسترس نباشند ، نتیجه چیزی جز “دروغ و ناکارآمدی” نیست. جوایز به صورت خودجوش و داخلی وقتی با صداقت ، کیفیت و ثبات هنری همراه می شوند ، ارزشمند هستند ، در غیر این صورت معادل محکومیت و انتقاد نظارتی و همه جنبه های جشنواره ها و منتقدین خواهند بود.

اصلاحات بیش از هر زمان دیگری لازم است

به دنبال جنگ دو روزه کشور ما با چندین قدرت جهانی ، تجربه تلخ عدم وجود فرماندهان بزرگ و شکل گیری نیازهای جدید برای ایجاد آثار هنری ، دقت و تجدید نظر در شیوه های فعلی بسیار مهم است. اگر اصلاحات سیاست انجام نشود ، ما در نبرد زیبایی شناسی و یادبودی که به نظر می رسد در تاریخ فتح شده ایم ، شکست خواهیم خورد.

با توجه به اهمیت روایت صحیح ، باید سیاست گذاری سینما را تغییر داد. تحقیقات تاریخی ، حفظ استقلال فرم ، استفاده از تخصص در ژانرهای بومی و اولویت بندی کیفیت فنی انجام دهید. تنها در این صورت است که سینمای ملی می تواند حق شهدا را بدهد و در ذهن و قلب فاتحان واقعی باشد.