اقتدار خبر و رسانه یعنی مردم چقدر به اخبار تولید شده توسط این رسانه اعتبار می دهند؟
در بررسی ارزش‌ها و نگرش‌ها در سال گذشته، 58 درصد از مردم به رادیو و تلویزیون اعتماد کم یا بسیار کمی داشتند. تنها 27 درصد ابراز اطمینان زیادی کردند. بی اعتمادی دو برابر اعتماد بوده است. این اعتماد در مردان، در جوانان و افراد دارای تحصیلات دانشگاهی بسیار کمتر، به کارگران کمتر و برعکس در زنان خانه دار بیشتر است. در مراکز استان کمتر و در روستاها بیشتر است. در تهران خیلی کمتر است.
در واقع با توجه به تمامی متغیرهایی که بیانگر اثربخشی و اهمیت کیفیت هستند، وضعیت اعتماد به این رسانه بسیار بدتر است.
به عنوان مثال در استان تهران نسبت اعتماد به بی اعتمادی به صدا و سیما حدود 4 به 1 است و اگر این را برای شهر تهران به دست آوریم احتمالاً از نسبت 5 یا 6 به 1 فراتر می رود. یکسان است. در همین نظرسنجی می توان گفت افراد بالای 50 سال و افراد با تحصیلات کمتر دو برابر جوانان و تحصیلکرده ها اخبار را از طریق صدا و سیما دنبال می کنند. به طور کلی صدا و سیما از عرصه رسانه های مدرن خارج شده است.
البته اعتماد به رسانه های دیگر بهتر از اعتماد به صدا و سیما نیست، شاید بدتر، اما این دو را نباید با هم مقایسه کرد. رادیو رسانه رسمی کشور است. مثل این است که بگوییم اعتماد مردم ما به مسئولان کشور همان اعتماد به بیگانگان است و فرقی نمی کند و طبیعی است.
رادیو و تلویزیون باید هم از نظر کمیت و کیفیت و هم از نظر اعتماد برتر باشد. اگر مردم در مورد اعتبار خبر با مشکل مواجه شدند به آن مراجعه کنند. تقریبا هیچ موردی وجود ندارد که این اتفاق بیفتد، اما برعکس است. ماجرا هم روشن است چرا که سیاست خبری این رسانه «روایت محور» است نه «حقیقت». بعید است دست اندرکاران آنجا راضی به شنیدن اخبار خودشان باشند، مشکل اینجاست که حتی در مواردی که خبر درستی می دهند، به دلیل تمرکز بر روایت، شنوندگان آن را نمی پذیرند و می دهند. روایت نادرست دست بالا
تکذیب این وضعیت صدا و سیما از سوی دست اندرکاران آن بدترین خبری است که می توان شنید. در واقع دیگر نباید انتظار تغییر در این رسانه را داشته باشیم. صدا و سیما به دلیل حرفه روایت محوری که دارد، بیشترین ظلم را به اخباری می کند که واقعیت دارد، اما مخاطب بی طرف آن را نمی پذیرد.