این در حالی بود که کارگردان «چریکه تارا» چندین بار به ساواک احضار شد و فعالیت سینمایی او در دوران حکومت پهلوی از گزند سانسور و دیدگاه های سفت و سخت سیاسی خالی نبود.
وی از مؤسسین «کانون نویسندگان ایران» در سال 1347 بود و به همین دلیل مورد هدف و حمله بازوهای اطلاعاتی و امنیتی رژیم قرار گرفت.
روشنفکران معمولی علیرغم برخی شباهت های فرهنگی با دربار، به دلیل دیدگاه های متفاوت شاه و اطرافیانش در مسائل مختلف، چندان خرسند نبودند و حتی سفرهای خارجی، بورسیه ها و نشریات اجتماعی نیز نتوانستند آنها را با رژیم پهلوی و عوامل آن آشتی دهند.
بیضایی اگرچه با ساختار فرهنگی و اقتصادی مورد علاقه گروههای چپ زاویه نداشت و بیشتر به طیف «پرویز ناطل خانلری»، «شجاع الدین شفا» و چهرههای همسو با دربار نزدیک بود، اما دوری او از طیف حاکم به دلیل مخالفت با موضوع کیش شخصیت و دوری از اسطورهسازیهایش نسبت به شاهنشینان مختلف باعث شد که او نسبت به شاهنشینها و اسطورهسازیهای مختلف نبیند. بیضایی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی شش فیلم کوتاه و بلند ساخت که در این میان «رگبار» و «عمو سیبیلو» بیش از بقیه آثار در بین مخاطبان دیده شد و بازخوردهای مثبتی نیز دریافت کرد.