علی دهباشی در خبری فوری در مورد حمله اسرائیل به ایران و تهدید دشمن برای ترک تهران گفت: این که آیا در طول هشت سال جنگ تحمیل شده و در شرایط فعلی ، بسیاری از دوستان من امکانات زیادی از جمله خانه ها ، باغ ها و باغ ها را در سایر شهرها ارائه می دهند ، اما من ترجیح می دهم در توران بمانم.
وی با یادآوری اینکه در طول جنگ تحمیل شده ، کلید 12 خانه مسکونی 12 ـ ، که ساکنان وی بودند ، با او بودند ، گفت: “من در گلدان های خانه ها و باغ های آنها مورد استفاده قرار گرفتم که به گلدان ها می روم و به باغ ها می دهم.” این دوستان حتی نوشته های منتشر نشده خود را به من می دهند. به یاد می آورم آقای محمد علی سپانلو به من دفاتر اشعار خود را به من داد و به حومه تهران در کردیش رفت. من به او گفتم که من زیر موشک هستم و در معرض خطر است ، شما اینها را به من می دهید؟ من به یاد دارم که سپانلو گفت نه ، شما نمی توانید ، و دیگری گفت که اظهار نظر می کنید.
محمد علی Sepanloo دفاتر اشعار خود را به من داد و به حومه تهران در کردیش رفت. من به او گفتم که من زیر موشک هستم و در معرض خطر است ، شما اینها را به من می دهید؟ به یاد دارم که Sepanloo گفت نه ، شما نمی توانید ، و دیگری گفت که شما اظهار نظر می کنید
وی افزود: “در یکی از این شبها ، من به خانه یکی از دوستانش رفته بودم تا درختان و گلدان ها را آب کند. این یکی از آن شبها بود که آسمان سبک بود. ماه برای صدام حسین در تهران روشن بود. موشک ها برای اولین بار از آن استفاده می کردم. من برای اولین بار احساس ترس کردم. این یک کاخل در قسمتهای بن بست خیابان آمول بود. and sitting on the chair. I had to go to him. He said why are you staying young? All the members of this alley have gone. I also sent my kids and grandchildren. The door was open. He told me to go a stool from the yard. I came and sat down with him a little. I introduced myself to some extent. I asked him to tell who he was. He said Hussein Gollab. You don’t know what a strange feeling I was. He received me. He said you haven’t seen Adam من هرگز تصور می کنم که شما این روز را ملاقات کردم. انتشارات تهران ، که واژگان او برای گیاهان ما بود ، این مصاحبه بعداً منتشر شد.
دهباشی تأکید کرد: من کسی را به دلیل ترک تهران و حتی خانه محکوم نمی کنم. اما ماهیت من این است که من نمی توانم در چنین شرایطی شهر خود را ترک کنم یا ایران را در شرایط بحرانی تر ترک کنم. طبیعی است که این روزهای تلخ می گذرد و از روزی که هزاران کودک فلسطینی و زن و مرد در غزه با این جنایتکار کم باشند ، دور نیست. من به اندازه خودم و توانایی خودم کار می کنم. اکنون در این گوشه ، صدای وحشتناک بمب های نتانیاهو ، در کنار کتاب ها و قلم و کاغذهایم را دوست دارم. من آرزوی دیگری ندارم اگر من نبودم ، نخواهم بود.