این روزها نیز صفحات خوانندگان زن جوان ؛ Hiva Seifizadeh ، Nazanin MIR ، Rihano ، Parisa Bagheri و Golsa Rahim Zamani از دسترس خارج شده اند ، عدم وجود این اصول بار دیگر توسط فقها و فقها به آن اشاره شده است. این اتفاق پس از عملکرد HIVA Seifizadeh در عمارت رخ داد. بازداشت موقت وی اگرچه طولانی مدت نبود اما باعث ایجاد متن ثابت شد. “با توجه به انتشار محتوای جنایی و درگیری با اخلاق و عفاف عمومی ، این صفحه معادل دستور مقام قضایی بود تا اینکه اطلاعات ثانویه منتشر شد” ، و به تنها پست وی در اینستاگرام و تعدادی دیگر از خوانندگان زن تبدیل شد.
اتفاقی که با عنوان “برخورد با خوانندگان زن” افتاد ، بار دیگر مورد توجه رسانه ها ، فقها و فقها قرار گرفته است. از جمله محمد تنگی فاضل مامبادی ، عضو دانشمندان و استادان قم و کامبیز نوروزی ، وکیلی که بر فقدان دلیل فقهی و حقوقی برای منع خوانندگان زن تأکید کرده است.
ممنوعیتی که نه دلیل فقهی و نه دلیل حقوقی دارد
این سؤال که آیا ممنوعیت انحصار زنان در فقه به صراحت ذکر شده است ، سؤالی است که ما با محمد تقیب فاضل مامیدی در مورد آن صحبت می کنیم.
محمد تله فاضل مامیبادی ، عضو مجمع محققان و معلمان QOM گفت: “هیچ فقه ای برای آواز خواندن زنان وجود ندارد.” به گفته میبودی ، “آقایانی که این فعل را منع می کنند” ، اشاره آنها به تحریک جنسی احتمالی آن را ایجاد کرده است. “بنابراین آواز خواندن زنان با بهانه اینکه صدای خواننده صدای زنانه است ؛” صدای زنانه ای که مولوی ، حافظ ، سعدی و غیره ممنوع است ، نه بر اساس فقه مبتنی بر ادعای محرک و تحریک جنسی احتمالی ، و هیچ دلیلی برای فقه وجود ندارد. ”
آواز خواندن زنان یکی از مواردی است که اختلافات فاتوا وجود دارد و اقدامات اختلاف فاتوا به عنوان قانون به معنای ظلم در همه است. این نکته دیگری است که ذکر شده است. وی گفت: “با توجه به این تفاوت فاتوا ، آواز خواندن زنان و مخاطبان صدای زنان برای کسانی که اقتدار آنها را ممنوع نمی کند ، آواز خواندن زنان را ممنوع نمی کند.”
علاوه بر این ، همانطور که می دانم ، طبق فاتوای برخی از آقایان ، اگر نه خودش ، نه صدای او و نه اشعاری که او می خواند ، هیچ یک از محرک های او آواز نیست. من حتی به طور غیرمستقیم شنیده ام که مرحوم امام (ره) گفته بود که آواز زنان بدشانس است. اما اینکه چرا زنان ما از خواندن در محافل عمومی ، از جمله سمعی و بصری ممنوع هستند ، سوالی که من نمی دانم. ”
میبودی با استناد به یک مثال همچنان صحبت می کند. نمونه ای از قطعات با صدای یکی از خوانندگان زن پیش از انقلاب ، از جمله غزل “علی هومای رحما” از اشعار معروف سید محمد حسین شاهیار در سخنرانی امام علی (به عنوان) یا شعر سیدید محمد علی ریایهیزادادی در مورد امات امنا در مورد اموم رینا در مورد اموم ریزامم وی در ادامه به این مثالها اشاره می کند: “آیا خواندن و شنیدن این قطعات ممنوع است یا صداهای چنین که منجر به قانون خدا می شود ، ممنوع است؟
اساس چنین جملاتی نه فاتوای فقها به طور کلی ، که فاتوا برخی از فقها است ، نه همه آنها. در ضمن ، چنین چیزی در قرآن وجود ندارد ، در حالی که ما در قرآن می خوانیم ، “خدا ما”. بنابراین اگر شک دارید که جریان قانونی یا ممنوع است ، طبق قوانین فقهی ، هنوز هم باید اصل قانونی بودن را قرار دهید مگر اینکه دلیل مناسبی برای ممنوعیت آن پیدا کنید. ”