خشکم زد؛ همه مسئولیم/ علی ربیعی ای کاش مسیر برای برگشت کشورش برای او فراهم می‌بود

ساعت 22 امشب خبر غم انگیز خودکشی ابراهیم نبوی را به من دادند. من خشک شده بودم خیلی متاسف شدم.

این روزها متن او درباره یکی از نمایندگان مجلس چند سال پیش بازنشر گسترده ای پیدا کرد تا شب گذشته با خانواده درباره استعداد کم نظیر او در طنز گفت و گو می کردیم.

او چهره بی بدیل طنز، نویسندگی و روزنامه نگاری ایران بود و سطح و عمق طنز را چندین پله ارتقا داد. او یک داستان نویس برجسته بود.

شاید به خاطر نوشته های طنز او، عده ای توجه چندانی به عمق روحیه او نداشتند. او شخصیت مستقل سیاسی و ادبی خود را داشت و سخنانش را صادقانه می گفت و نان به نرخ روز نمی خورد و این باعث انزوا و افسردگی او در خارج از کشور شد و سرانجام راهی را انتخاب کرد که همه ما تا حدودی در آن مسئولیم. او باید به ایران دعوت می شد و به هر قیمتی شده بود برمی گشت.

او 10 سال پیش گفته بود: «دلیل اینکه قصد بازگشت دارم این است که می‌خواهم کارهای همیشگی و ضروری خود را انجام دهم، از جمله تحقیقات ادبی درباره تاریخ طنز، انتشار رمان‌ها و داستان‌های کوتاهم و زندگی در فضای فرهنگی داخل ایران. ” فارسی بودن صدای شما نعمت بزرگی است. مشکل من این است که می خواهم در یک محیط فارسی زبان زندگی کنم. رنج بردن از همان رنج هایی که مردم متحمل می شوند و در همان شادی هایی که آنها از آن لذت می برند سهیم باشند.»

متأسفانه نیروهایی که دلشان به این سرزمین بسته است و نمی خواهند وارد بازی های سیاسی آن سوی آب شوند، تحت فشار و طرد سیاسی هستند و به عنوان نمونه از اینجا رانده و رها می شوند. دولت باید به فکر این افراد باشد.

کتاب «حقیقت یا آزادی» گفتگوی مفصل و حرفه ای او با من در سال ۱۳۸۰ است و در واقع یکی از بهترین گفتگوهایی است که با خبرنگاران داشته ام. روحش شاد

واکنش معاونت پزشکی به درگذشت ابراهیم نبوی