محسن نامجو در متنی صریح و آشکار از همایون شجریان با عباراتی تحسین برانگیز یاد کرد. اگر فیلمی را مثال بزنم او آل پاچینو است، اگر ماشین را مثال بزنم مازراتی است، در حالی که من و بقیه از نظر آواز یک مشت سمند و تویوتا کرونا هستیم. در عین حال، این تشبیهات هم طنز است و هم سرشار از تحسین توانایی های همایون.
نامجو در ادامه همایون را «فراتحلیل» می داند و حتی در مقایسه ای فرضی با محمدرضا شجریان در دهه 50 می نویسد: «اگر همایون و محمدرضا دو رقیب 40 ساله اواخر دهه 40 و 50 بودند، باور کنید محمدرضا حذف می شد. او معتقد است که «همایون هر آنچه که در موسیقی به برکت دارد بیشتر از پدرش است».
نامجو در قسمت پایانی پیشنهادی غیرمنتظره می دهد: «من حاضرم 10 قطعه کار نشده ام را مجانی به استاد همایون بدهم…» و با لحنی طنز تضمین می کند که تعدادی از آنها با اجرای همایون «هیت» شوند – البته اضافه می کند که این گفته ها شوخی است.
این متن فراتر از یک پیشنهاد همکاری، نوعی اعتراف هنری است. اعتراف به عظمت کسی که در نگاه نامجو نه تنها از نسل خودش که از نسل قبل هم پیشی گرفته است.