این دخمه احتمالا مخوف ترین جای دنیاست

مردگان همیشه برای انسان جذابیت خاصی داشته اند. در برخی فرهنگ ها، مرده هرگز بهبود نمی یابد و تعامل خود را با زنده ها حفظ می کند. برخی معتقدند که مردگان از طریق اشیا با زنده ها ارتباط برقرار می کنند. در حالی که این نوع تعامل با مردگان از طریق ارواح انجام می شود، زنده ها نیز با بقایای فیزیکی مردگان تعامل دارند.

یکی از رایج ترین روش های این تعامل مومیایی کردن بدن مرده است. اگرچه مشهورترین مومیایی ها متعلق به مصر باستان هستند، اما تنها مومیایی های جهان نیستند، تمدن های زیادی مردگان را در دوره های زمانی مختلف مومیایی کردند که یکی از آنها مومیایی های دخمه کاپوچین ها در پالرمو است. اینکه چه اتفاقی افتاده که این سرداب به یکباره محلی برای مومیایی کردن مردگان شده داستان جالبی دارد. در قرن شانزدهم، مقامات کاپوچین به این نتیجه رسیدند که دخمه آنها دارای ویژگی های طبیعی خاصی است که به مومیایی کردن مردگان کمک می کند.

مشخص نیست دقیقا چه چیزی باعث ویژگی های خاص این دخمه شده است، اما گفته می شود که آب و هوای خشک دخمه، روند مومیایی کردن اجساد مرده را تسریع می کند. یکی از اولین افرادی که در اینجا مومیایی شد یک شخصیت مذهبی به نام “سیلوسترو” بود که آنقدر شخصیت مهمی بود که افراد زیادی برای دیدن او به پالرمو سفر کردند. این شخص قدیمی ترین مومیایی این مجموعه است و از سال 1599 در این دخمه بوده است.

از طرفی شهرت این دخمه و سالم ماندن اجساد مردگان در آن باعث شد توجه مردم این شهر به این سرداب جلب شود و افراد زیادی بودند که می خواستند پس از مرگ در این دخمه مومیایی شوند. به این ترتیب از آن زمان تاکنون حدود 8 هزار سیسیلی در این دخمه مومیایی شده اند.

این دخمه یکی از عجیب ترین و در عین حال ترسناک ترین جاذبه های گردشگری است و جایی است که ارتباط مرده و زنده در آن همیشه قوی بوده است. بسیاری از گردشگرانی که به دنبال کشف چیزهای ترسناک هستند برای دیدن این دخمه و مرده های عجیب آن به این شهر می روند. در این شهر کلیسایی به نام کاپوچین وجود دارد که از بیرون شبیه ساختمان های دیگر شهر است اما درون آن یک دخمه بزرگ است که هزاران مرده در کنار هم چیده شده اند و تماشای آنها می تواند شما را بسیار بترساند.

در اینجا می توانید نزدیک به 8000 جسد را ببینید که از دیوار آویزان شده اند یا در قفسه هایی در تابوت های باز چیده شده اند و هر کدام از آنها بهترین لباس ها را به تن دارند! در فرهنگ غربی مرسوم است که همیشه مردگان را از زنده ها پنهان می کنند، اما این مکان یک استثنا است. در اینجا هیچ مانع یا دیواری بین مردگان و زنده ها وجود ندارد، به جز تابلوهایی که از فانوس های آویزان آویزان شده و از گردشگران می خواهند که محترمانه رفتار کنند.

در داخل این دخمه با فضایی تاریک و کم نور متشکل از راهروهای مختلف مواجه خواهید شد. هر یک از راهروها میزبان نوع خاصی از مردگان است. در یک اتاق، شما فقط شخصیت های مذهبی را می بینید که بیشتر آنها اعضای کلیسا بودند. اتاق دیگر مخصوص متخصصان و پزشکان و اتاقی دیگر فقط برای زنان، دختران و نوزادان در نظر گرفته شده است.

روند مومیایی کردن افراد در این کلیسا راه و روش خاص خود را دارد. در اینجا ابتدا مقامات کلیسا مرده ها را در قفسه ها قرار می دادند تا بدن آنها کاملاً از مایعات تخلیه شود، این روند حدود یک سال طول کشید. یک سال بعد، اجساد خشک شده را با سرکه می شستند و سپس بهترین لباس ها را می پوشاندند. سپس آنها را به اتاق های خود فرستادند تا برای همیشه در آنجا بمانند. برای اینکه مردگان در این دخمه باشند، خانواده مردگان باید همیشه به مقامات کلیسا پول می پرداختند.

یکی از آخرین مرده هایی که در این دخمه قرار داده شده است، دختر کوچکی به نام روزالیا لومباردو است که در سال 1920 زمانی که مومیایی شد تنها دو سال داشت.مومیایی باعث شده که جسد این کودک کاملا سالم بماند و به نظر می رسد که او در یک تابوت شیشه ای به زیبایی و آرامش خوابیده است. بدن این کودک از همه جسدهای این سرداب سالم تر است و همه گردشگرانی که به این سرداب می روند از دیدن کودکی که تا این حد سالم مانده تعجب می کنند.

راز سالم ماندن بدن او چند سال پیش با پیدا شدن خاطرات یکی از مومیایی‌کنندگان فاش شد که در آن نام مواد شیمیایی تزریق شده به خون کودک را ذکر کرد. مراحل مومیایی کردن بدن این کودک شامل از بین بردن باکتری ها با فرمالین، افزودن مواد مخصوص خشک کردن بدن، گلیسیرین کردن برای جلوگیری از خشک شدن بیش از حد بدن، اسید سالیسیلیک برای از بین بردن قارچ ها و مهمترین ترکیب روی سدیم است که باعث می شود بدن سختی خود را حفظ کند. گفته می شود این ماده مهمترین تاثیر را در حفظ سلامت بدن این کودک داشته است.