مسعود ده نمکی این بار با انتقاد تند از ساختار رسانه ای کشور بحثی را مطرح کرد که می تواند برای بسیاری از مسئولان ناخوشایند باشد: فضای مجازی داخلی به همان اندازه که محل تجمع کاربران داخلی است، محل رصد و حتی نفوذ سرویس های خارجی نیز هست.
ده نمکی با اشاره به وضعیت رسانه ملی و محدودیت مخاطبان داخلی آن تاکید می کند که ممکن است تلویزیون و شبکه خبر برای «مخاطب داخلی» خوب عمل کند، اما مشکل اینجاست که مخاطب واقعی دنیای امروز از مرزهای داخلی فراتر رفته است.
وی می گوید: رسانه ها دیگر ماهواره نمی خواهند، جنگ جنگ فضای مجازی است، ستاد رسانه ای ما کجاست، تولید، رصد و توزیع محتوا بر عهده کیست؟
ده نمکی با لحنی کنایه آمیز از بودجه های سنگین تخصیص یافته به نهادهای فرهنگی و رسانه ای می گوید، اما خروجی آنها همچنان «محیط بسته» است:
آنها می گویند زندگی ما در آن است! خوب، اگر همه چیز در آن است، بدانید که عبری ها هم هستند! برخی از آنها عضو کانال ها هستند و اطلاعات جمع آوری می کنند.
این هشدار در واقع یک نقطه حساس را هدف قرار می دهد: پلتفرم هایی که قرار بود «امن» و «بومی» باشند، به عقیده او، به محیط های یک طرفه تبدیل شده اند که هم محدود به کاربران است و هم برای سرویس های خارجی نفوذپذیر است.
ده نمکی در ادامه خطاب به رسانه ملی که اگر قرار است سکوی مردم باشد، بداند که مردم فقط کاربر یک پیام رسان داخلی نیستند. او تاکید می کند که موضوع نه شخص جبلی است و نه ضرغامی و لاریجانی. مشکل «فلسفه رسانه» در ایران است.
ده نمکی با این سخنان خطابی صریح می دهد: رسانه ای که فقط با مخاطب داخلی صحبت می کند و آن هم با روش های سنتی نه تنها عقب می ماند، بلکه میدان را برای بازیکنان خارجی حتی در سکوهایی که نامش را «داخلی» گذاشته ایم باز می گذارد.