در بهمن 1348، سه سال پس از مرگ فروغ فرخزاد بر اثر تصادف (در 24 بهمن 45)، عباس پهلوان، سردبیر وقت مجله فردوسی، از برادرش فریدون فرخزاد خواست تا یادگاری درباره خواهرش بنویسد.
فریدون نیز قلم به دست گرفت و آنچه را در این سه سال در دل نهفته بود بیان کرد; از منتقدان فروغ که بعد از مرگش همه به شعر او علاقه داشتند تا تنهایی اش که همیشه در نامه هایش به برادرش از آن گلایه داشت. در ادامه این یادداشت را می خوانید:
امروز که به من گفتی درباره فروغ چیزی بنویسم متوجه نشدم چه می گویی. بعد از اینکه به خانه آمدم، مدتی به خواسته شما فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که هرگز نمی توانم درباره فروغ چیزی بنویسم. میدونی دوست عزیز! آن فروغ که شاعر بود در دنیایی زندگی می کرد که خودت کم و بیش شاهدش بودی و شاید فروغ که خواهر من بود هرگز زندگی نمی کرد! فروغ در شانزده سالگی شاعر شد و از همین سن راه رشد انسانی و هنری خود را پیمود. من معتقدم همزمان با این دوره از تکامل، فروغ پا به دوره تکامل از مرگ گذاشت و به این ترتیب بود که فروغ هر روز، هر ماه و هر روز به مرکز اوج مردن یا مردن نزدیکتر می شد. سال به بیان ساده، فروغ 17 سال بود که مرده بود. از سن 16 سالگی تا 33 سالگی و سپس به عنوان یک مرد پاک و زیبا مانند همیشه متولد شد. اکنون در دنیایی زندگی می کند که دست کم از «منتقدان ادبی و هنری» فارغ است. اگر کارگران و دهقانان ما که مدتها از کاروان تمدن دور بوده اند و در نتیجه تفکری کهنه تر و پوسیده تر دارند، هنرمند را چه مرد و چه زن بد و غریب و ساده بدانند. چون آن شخص هنرمند و هنر است، خودش را خوب و بهتر از دیگران پرورش می دهد، تعجب نمی کنم اگر او را بزنند. در کجای دنیا طبقات پایین جامعه هنرمندان خود را بهتر درک کرده اند؟ اما این بار آنهایی که فروغ را نفهمیدند یا کاملاً آگاه نبودند و آگاهانه نمی خواستند او را بفهمند، طبقات پایین نبودند، بلکه طبقه ای بودند که مانند رویه معمول همه دنیا، خود را پشت چند کلمه خارجی یا چند کتاب خارجی یا چند اثر ترجمه شده یا ذکر نام. چند استثنای معروف یا به اصطلاح معروف پنهان است و تمام تلاششان در زندگی روزمره چاپلوسی از کسانی است که «می توانند» و وقاحت! آنها توانایی های خود را شکل می دهند.