آرش خوشخو در صفحه اینستاگرامش نوشت: آخر شب همونطور که از خانم پهننده انتظار میره سریال قابل قبوله. اما هنوز نمی فهمم چرا شخصیت های زن در ملودرام های ایرانی بدون هیچ نشانه و تمایزی ارائه می شوند.
آیا این ترکیب خوش خلقی، خوش قیافه، هوش، طوفان خشم و اشک کافی است؟ آیا قرار نیست روزی این حفره «باورپذیری، واقع گرایی و مستندسازی» زنان در این نوع نقش ها پر شود؟ آیا این زنان و شخصیت هایی که بدون هیچ تغییری از این سریال به سریال دیگر می روند و کپی هستند پایانی ندارد؟
یعنی نباید دلبستگی خاصی در شخصیت آنها وجود داشته باشد؟ همه آنها باید ترکیبی از خوش اخلاقی و خوش قیافه بودن و مهارت در عصبانیت و گریه و اضطراب داشته باشند؟ مرد در پایان شب و در قسمت دوم، در مواقع بحران، شوخ طبعی دلنشینی از خود نشان می دهد یا در حرکاتش نوعی حواس پرتی و آشفتگی به وجود می آید و یا در قسمت اول به سراغ پسرش می رود. لباس بتمن با گذاشتن ماسک جوکر. است.
اما زن تمایز خاصی ندارد. مدام اشک می ریزد و عبوس می شود و در اوج اجرایش سیگار می کشد. نه یک آهنگ، نه یک عکس، نه پوستر، نه کتاب، نه یک زمزمه شاعرانه. هیچ ویژگی مشخصی وجود ندارد. به همین دلیل خانم زین العابدین تقریباً همان حرکات سریال رحیم کن را با کمی تغییرات کوچک در این سریال آورد. به همین دلیل است که بازیگران زن ایرانی راحت ترین و پردرآمدترین شغل دنیا را دارند. تقصیر آنها هم نیست. شانس آنها بالاست.